Kirkjuritið - 01.12.1947, Blaðsíða 89

Kirkjuritið.
Séra Ólafur Magnússon.
357
Það er gleðileg mynd, sem vér sjáum, þegar litið er yfir
æfiferil og æfistarf þessa ágæta kirkjuhöfðingja. Atorku-
samur var hann með afbrigðum, fjör og áhugi fylgdist að
hjá honum, enda heilsuhraustur maður alla æfi, og það svo
að síðastliðinn vetur, síðasta vetur lífsins, vann hann sem
kennari barna og söngflokka og messaði oft á helgum dög-
um. Á síðustu jólahátíðinni messaði hann fyrir mig í kirkj-
um mínum, en það mun hafa verið 58. jólahátíðin, sem
hann flutti oss mönnunum boðskapinn: „Yður er frelsari
fæddur, sem er Drottinn Kristur í borg Davíðs“ og fagn-
andi tók hann undir lofsönginn: „Dýrð sé Guði í upphæðum,
og friður á jörðu með þeim mönnum, sem hann hefir vel-
þóknun á.“
1 öllum þessum margvíslegu störfum hafði hann góða
hjálp í hinni elskulegu, góðu konu sinni, sem í öllu studdi
hann svo vel og í hógværri kyrð gerði heimili þeirra að
björtum dvalarstað. Allir, sem komu eða dvöldu á heimili
þeirra, fundu ylinn, yl hjartans, koma á móti sér, fundu
að þar var gott að vera.
Þau hjónin áttu fjögur börn, sem gjörðu heimili þeirra
enn kærara, einn son og þrjár dætur, náðu þau öll full-
orðinsþroska, en eina dótturina, Katrínu, misstu þau er hún
var 18 ára, og aðra, Vigdísi, missti þau rúmum hálfum
rnánuði fyrir andlát séra Ólafs, svo mikill harmur hefir nú
heimsótt þetta kæra heimili, er þau voru tvö kvödd frá
því til heimfarar á sama mánuði; og þungt hlýtur elskandi
eiginkonu og móður að vera um hjarta á þessum döpru dög-
um, þegar ástvinirnir eru horfnir á braut.
Börnin þeirra, sem á lífi eru, eru Þorvaldur bóndi á öxna-
læk í ölvesi, en þar bjó séra Ólafur líka, eftir að hann lét
af prestsskap, og dóttirin, Lovísa, á heimili í Hveragerði.
Þessi duglegu góðu börn munu gera móðurinni síðustu
árin eins björt og hægt er, enda munu sonarbörnin og
móðir þeirra, þessi ágæta kona, auka mjög gleði hennar
og dreifa hinum dimmu skuggum, sem nú hafa fallið á
lífsbraut hennar.