Kirkjuritið - 01.12.1947, Blaðsíða 70

338
Aldarafmæli Prestaskólans:
Nóv. - Des.
Sáðmaðurinn, sem sáir hinu góða sæði, á ekki sök á því.
En stundum veldur þetta þvi, að þjónn kirkjunnar verður
órólegur og vondapur. Sárlega hefir það komið við margan
prestinn að sjá ekki meiri árangur af starfi sínu. Það
verður ávallt svo, að erfiðara verður að benda á árangur
og ávexti af þeim störfum, sem unnin eru á andlega svið-
inu, þó hygg ég að sá gróður, sem vaxið hefir upp á veg-
um kirkjunnar með íslenzkri þjóð, geti ekki dulizt nein-
um, hvorki á trúarsviðinu, né á sviði menningar og jafnvel
athafnalífs þjóðarinnar, að fornu og nýju. Og svo er enn
þess að gæta, að það, sem bezt er fegurst og göfugast, bæði
í þjóðlífinu og í akri huga þíns, vex í leyndum — upp af
þeim fræjum, sem lögð voru í sál þína í trú og bæn.
„Sjá, sáðmaður gekk út að sá.“
Þú ert ekki einn að verki. Það er mælt, að skáldið Tenny-
son hafi dag einn gengið um yndislega fagran blómagarð
sinn með vini sínum, er sagði við hann. „Tennyson! Þú
talar svo oft um Jesú Krist. Hvaða gildi hefir hann eigin-
lega fyrir þig og líf þitt?“ Tennyson nam staðar, benti á
eitt þessara fögru blóma og sagði: „Það, sem sólin er
þessu blómi, er Jesús Kristur sál minni.“
Sáðmaðurinn sáir. Drottinn gjörir kraftaverkið. Hann
gefur vöxtinn. „Ef sólbros snerti fræ í fanna heiði —
það fórst ei, þótt það kalið traðkað deyði.“
Kristur kallar sáðmennina til starfa:
Hann býður ennþá:
Farið, laðiðj leiðið,
leitið, Jcallið, biðjið, þrýstið, neyðið.
Og vér förum enn út að sá, þrátt fyrir erfiðleika og hætt-
ur.
Ef Kristur er með sáðmanninum, þá er bjart um hann,
þá verður .... „gróandi þjóðlíf með þverrandi tár, sem
þroskast á Guðs ríkis braut.“