Kirkjuritið - 01.09.1949, Side 26

Framsöguerindi um sálgœzlu
ílutt á Prestastefnu íslands.
Sjónarmið prestsins.
Það kann e. t. v. margan að undra, að ég skuli hafa
hér framsögu um sálgæzlu, þar eð sveitaprestur í fámennu
kalli muni vafalaust fátækur að reynslu í þeim efnum. En
það er ekki af því, að ég telji mig hafa mikla reynslu
eða lærdóm umfram aðra, að ég tala hér, heldur af því,
að ég hefi áhuga á því, að þetta nauðsynlega málefni
verði vakið til almennrar íhugunar og umræðu meðal
okkar prestanna.
Það er, eins og öllum má vera ljóst, innsti kjarni allrar
prestslegrar þjónustu, því að það snertir virkilega allt
starfið, bæði utan kirkju og innan, gefur því gildi og
ákveðið mark og mið.
Það er þá einnig þýðingarmikið, að prestar og læknar
ræði saman um þetta mál, svo að samstarfið milli þeirra
megi sem mest aukast, og gagnkvæmur skilningur og
samúð fari vaxandi, þvi að það er víst, að engum tveirn
stéttum þjóðfélagsins ber eins að vinna saman sem þeim.
Báðar vilja þær starfa í þjónustu lífsins í fyllstu merk-
ingu þess orðs.
Fæstir okkar, íslenzkra þjóðkirkjupresta, starfa hjá
stórum söfnuðum, og þó ekki verði því neitað, að þeir
sem í fjölmenninu eru, verði óhjákvæmilega starfsreynd-
ari menn, sem kynnast fleirum viðhorfum vegna tíðan
afskifta af hinum margþættu vandamálum mannlífsins,
þá er það vissulega á engan hátt ónauðsynlegt fyrir okkur