Kirkjuritið - 01.09.1949, Qupperneq 28

186
KIRKJURITIÐ
lega gengið fram hjá þýðingu einkaskrifta. Um þetta segir
merkur sænskur taugalæknir Olof ögren: „1 sálgæzlu-
starfinu þarf að leggja meira upp úr þýðingu skriftanna.
Þær fá miklu meira rúm í kaþólsku kirkjunni en hjá
mótmælendum. Þar eru þær sakramental athöfn. Rétt-
trúaður kaþólskur maður á að ganga til skrifta, ekki sjaldn-
ar en einu sinni á ári, og vanræki hann það, er hann
bannfærður. Er ekki hér að leita einnar aðalorsakar þess,
að kaþólska kirkjan á fastari tök á játendum sínum en
kirkjur mótmælenda?" 1 þessu gæti einnig legið ástæðan
fyrir því, að hin svokallaða taugaveiklun (neurose) er
miklu fátíðari í hinum kaþólsku löndum en hjá mótmæl-
endum, en skriftirnar hafa í senn meginþýðingu fyrir
sálsýkisfræðina og sálgæzluna."
Þetta er þá hans álit. En þó að þetta sé nú svona, hversu
sorglegt sem það kann að finnast í raun, að menn fjar-
lægist svo kirkjuna, megum við ekki gleyma því nýja
tímans tákni, að þetta er nú aftur að breytast til hins
betra. Og hér eiga læknavísindin mikla þökk skilið, sem
bæði beinlínis og óbeinlínis hafa gengið í lið með kirkjunni
um aukið sálgæzlustarf, því að það er vissulega rétt,
að nú kalla þau með rödd hrópandans, svo mjög sem
almenningur hefir sett traust sitt á þau, hvað snertir
tímanlega velferð. En hinsvegar megum við þá heldui'
ekki gleyma hinu, að hér er byggt á gömlum kirkjulegum
sannindum um tilveru sálarinnar, í þeim skilningi a. m. k.
að taka beri tillit til hennar ekki síður en líkamans, og
starfsaðferðir hennar teknar gildar hvað snertir skrift-
irnar. Oxfordhreyfingin hefir einnig gjört mikið gagn, og
aukið skilning manna fyrir skriftunum og almennri sál-
gæzlu. Það ber einnig að þakka og viðurkenna.
En um leið og þetta er að gerast hljótum við að gjöra
ráð fyrir, að presturinn verði settur í nokkurn vanda.
Sálfræðinni hefir verið skipað í tignari sess en hún hafði
hin síðari árin hjá okkur — því að sálarlegt jafnvægi er
vitanlega skilyrði fyrir því, að heilbrigt andlegt líf geti