Kirkjuritið - 01.09.1949, Qupperneq 30

188
KIRKJURITIÐ
Og þó að fullyrða megi, að sálgæzlan sé ekki eingöngu
fólgin í prédikun um iðrun og yfirbót, þá keppir hún
ófrávíkjanlega að því marki að koma manninum nær
Guði, hvaða leiðir, sem hún fer, því að kristinni sálgæzlu
getur aldrei dulizt eilífðargildi mannssálarinnar, án þess
missir hún marks.
Hún miðar því fyrst og fremst við það, sem Kristur
hefir opinberað okkur um, hvað Guð ætlar manninum
að verða, að hann er ekki augnabliks heldur eilíft lifandi
og starfandi vera eða persónuleiki, sem þarf að vera í
fullu samræmi við heilbrigt líf, en án þess getur maður-
inn aldrei orðið hamingjusamur. En til þess að geta orðið
það verður hann að vera í algjöru andlegu jafnvægi. Hvað
snertir hina heilbrigðu vill hún hjálpa þeim til að halda
andlegu jafnvægi og miðar þannig að andlegri heilsuvernd,
en hvað hina sjúku snertir vill hún taka að sér hlutverk
miskunnsama Samverjans.
Hún starfar því ávallt með ákveðinn árangur fyrir aug-
um, og henni hefir vissulega mistekizt, ef ekki hefir verið
stigið neitt spor í rétta átt.
Þannig má segja, að kristin sálgæzla miði við vilja Guðs
í þeirri trú, að það sé manninum fyrir beztu í tímanlegum
og andlegum efnum. Læknirinn miðar hinsvegar við hina
líðandi stund og lætur sig fyrst og fremst varða heilbrigði
mannsins í þessu jarðneska lífi, að hann fái lifað lífinu
sterkur og hraustur og notið þess að vera virkur og dug-
andi þjóðfélagsþegn, sem alið getur önn fyrir ástvinum
sínum. Bæði prestum og læknum er kappsmál, að þetta
verði sem almennast, því að það er undirstaðan að allri
sannri velgengni. Þeim ber því að vinna saman, og þekkja
um leið hvor sitt verksvið, sem grípa að sjálfsögðu mjög
hvort inn í annað, en eru þó óhjákvæmileg hvort öðru,
eigi góður árangur að fást.
Það er því þýðingarmikið atriði, að hvorugur reyni að
rýra gildi hins í orðum eða athöfnum, svo sem eins og
með því að gjöra hvor annan tortryggilegan í augum