Kirkjuritið - 01.09.1949, Side 89

BÆKUR
247
legt, og hvorki þeir né aðrir munu nokkru sinni finna þar
neitt meðalhóf.
Meðan hugurinn er kafinn í efnishyggju og sjálfselsku, þykist
enginn maður nokkru sinni fá nóg, heldur öfundar hver ann-
an og reynir að hrifsa til sín þau lífsgæði, sem hann nær,
hvort sem hann hefir fyrir nokkru unnið eða ekki.
Kirkjan hefir frá öndverðu skilið, að það þarf aðra tegund
af réttlæti til að frelsa heiminn, en réttlæti eigingirninnar og
Mammons. Þess vegna hefir hún boðað réttlæti kærleiksþjón-
ustu og fórnar. Þetta er öllum postulum eigingirninnar hið
mesta hneykslunarefni og sýnast þeir hvorki skilja eða vilja
skilja sjónarmið hennar. Með fráleitum söguskýringum og enn-
þá lélegri heimspeki reyna þeir að telja fólki trú um, að þetta
sé afturhald og kirkjan sé með afstöðu sinni að berjast „gegn
framförunum.“ Sannleikurinn er sá, að kenning kirkjunnar
er miklu róttækari og djúpúðugri en allt kák og fimbulfamb
pólitískra byltingasinna, sem reynslan hefir sýnt, að jafnan
endar með ofbeldi og svörtustu kúgun.
Einar Arnórsson segir margt skynsamlegt,
Galtómar svo sem af honum er að vænta (en mistekst
kirkjur. þó stundum). Meðal annars hyggur hann, að
það þjóðfélag væri bezt sett, er allir borgarar
þess tryðu á persónulegan Guð, á annað líf og að líðan þeirra
þar færi með einhverjum hætti eftir háttsemi þeirra í þessu
lífi. Segir hann, að „svokölluð kristin kirkja" aðhyllist að vísu
þessar kenningar, en hafi þó fjarlægt fjölda manna frá þeim
með alls konar yfirsjónum sínum. (Sennilegt er þó að hún
hafi kennt fleirum að trúa á þetta). Kemur svo hið venju-
lega syndaregistur aftan úr öldum. Ekki neitar hann íslenzku
kirkjunni um, að hún hafi losað sig við ýmsar af þeim
kreddum, sem fælt hafa ágæta menn frá, en þá hefir hún
við þá mæðu að berjast, að hún sýnist nú eiga fáa eða enga
afburðakennimenn, og fyrir það hefir hún að dómi E. A. misst
svo tökin á landslýðnum, að kirkjurnar standa galtómar víða
flesta helgidaga ársins. „Messuföllin eiga vafalaust rót sína
að rekja til þess, að fólki þykir prestar sínir hafa svo lélega
andlega fæðu að bjóða. Beri menn kjörfundasókn í sveitum
landsins saman við kirkjusókn til prestsins á helgidögum. 80
'—90% „háttvirtra kjósenda sækja kjörfundi, en hversu mikill