Kirkjuritið - 01.06.1966, Blaðsíða 72

310
KIRKJDRITID
Hversu sterkur og góður
er ekki ilmur jarðarinnar,
og hversu angar ekki allt, sem á henni vex
af miklu öryggi.
Himinninn yfir höfum vorum
er sem mjúkt og hlýtt tjald
af því að þú ert að baki honum,
annars vœri hann kaldur, hrjúfur og ömurlegur.
Vér njótum sköpunar þinnar
án þess að mettast.
En vér gleymum öllu því illa,
sem oss verður á.
Vér hrópum til þín, Drottinn,
og biðjum þig af hug og sál.
Slít af oss viðjar syndarinnar
og leys oss úr fangbrögðum dauðans.
Fyrirgef þú oss.
Þessi undursamlegi heimur ferst.
Og sá dagur kemur að augu vor
lykjast aftur í hinzta sinni.
Vér erum þrœlar hinna illu anda
og hjáguða veraldarinnar
nema þú frelsir oss.
Gef oss skyggn augu,
svo að vér fáum litið þig
gegnum yfirborðssvip náttúrunnar
og öll leiktjöld heimsins.
Blessa oss.
Blessa þú land vort
og þá, sem þar búa.
Blessaðu mahónískógana,
vavað og kókóið.
Blessaðu kassava- og jarðhnetuakrana.
Blessaðu árnar,
sem renna um land vort.
Fyll þær fiski.
Og rektu stórar fisktorfur
upp að ströndum vorum,
svo að sjómennirnir þurfi ekki að sækja á bátskænunum
of langt út á miðin.