Kirkjuritið - 01.06.1966, Blaðsíða 80

KIKKJURITIÐ
318
ætla þessi ósköp að lenda? lilýtur það að spyrja sjálft sig-
Svarsins bíður það í ofvæni.
Enda þótt líkamlegu breytingarnar séu miklar, verða þó enn
meiri og afdrifaríkari þær breytingar, sem gerast hið innra —'
á andlega sviðinu. Þar er kynlivötin tvímælalaust sterkasti þátt-
urinn. En einmitt til hennar má rekja marga breytingaþræðina.
Sú leiftrandi glettni og gázki, sem einkennir flest börn a
aldrinum 10—12 ára, hverfur svo að segja með öllu, en í stað
þess kemur bin þögla og feimnisblandna framkoma. Einmana-
leikann og eirðarleysið, sem liinir ungu verða varir við lija
sér á kynþroskaskeiðinu, reyna þeir oft að dylja með böinlu-
lausu kæruleysi, en líka oft og iðulega með taumlausum hroka.
Þá eru ungmennin að láta í Ijós allt annað en inni fyrir býr-
Uppalandi má ekki láta blekkjast af þessari framkomu ung-
mennisins, þegar það reynir ósjálfrátt að slá ryki í augu ann-
ara og þaiinig dylja sig oft á bak við grímu kæruleysis, ókurt-
eisi, þjösnaskapar og liroka eða mikilmennsku. Það virðist vilja
brjóta á bak aftur eða tortíma með öllu ýmsum fornum dyggð-
um, sem fullorðna fólkinu er jafnvel lieilagt. En undir niðri
er þessu ekki þann veg farið. „Þeim var ek verst, er ek unna
mest“, var forðum sagt. Já, ungmennið bungrar raunverulega
og þyrstir innst inni eftir skilningi, samúð og hlýleik. Ung'
mennið þráir samband við cinbvern, sem það getur treyst og
tjáð liug sinn allan. Andstæðurnar blómgast vel í brjósti ung-
mennisins á kynþroskaskeiðinu. Óskin um vináttu, en sain-
tímis einangrunarþrá eða löngun eftir einliverju, geta mætzt
í brjósti þess. Löngun til þess að sleppa sér í ærslum og ofsaleg-
um bávaða (samanber bítla-hávaðann) berst þar oft við skugga-
lega lilédrægni. Minnimáttarkenndin á þar h'ka oft í brösuin
við þrá eftir því að koma fram og láta veita sér takmarka-
lausa atliygli og jafnvel lotningu. Þunglyndi breytir undra-
fljóu yfir í æðislega ævintýralöngun. Heimsleiði og niðamyrk
svartsýni eiga auðvelt með að liverfa skyndilega, en sviflett
gleði, gletlni og gázki taka völdin. Ólund getur leiftursnöggt
liorfið fyrir fagnaðarlátum á bærri nótum. Það er engu líkara
en öfgar skiptist á, án verulegs ytra tilefnis.
Það gefur auga leið, að þessar öru breytingar og umskipti
frá einu til annars, liljóti að vera í liæsta máta óþægilegar. 1