Kirkjuritið - 01.06.1966, Síða 6

KIRKJURITIÐ
244
— Og þeir styrklu liendur sínar til hins góða verksins. Áður
en langur tími leið, liöfðu horgarmúrarnir verið endurreistir
og lagfærðir undir forystu Neliemía, og mikil vígsluhátíð var
lialdin og fagnaðar. —-------
Já, þetta var hrot úr gamalli sögu, en það sem okkur suertir
sérstaklega liér og forvitnilegast er í þessu samhandi, — er
svo að sjálfsögðu það, liver leyndardómurinn var, er lá að
baki afrekum Neliemía.
Þar kemur auðvitað ýmislegt til greina, og (auk þess, sein
þegar er að vikið) er þá fyrst að nefna þetta, að liann átti
liugsjón, — liugsjón, er mótaði viðliorf lians öll.
Hann sá óhugnanlegt ástand borgarinnar og ömurlegar að-
stæður íbúanna. Hann minntist alls þess, er liann liafði lieyrt
um vegsemd liennar áður fyrr, hversu liún liafð'i verið lielguð
sem borg konungsins og Guðs sjálfs, — og nú lú liíin svo að
verulegu leyti í rústum.
Helgi og mikilleiki viðfangsefnisins, er hér blasti við, bles
lionum eldmóði í brjóst, leysti úr læðingi hæfileika og krafta,
er liann liafði eigi áður vitað, að með sér byggju.
Nú veit ég vel, að í raun eru hugsjónir ekki ýkja-liátt skrif'
aðar í dag, — og að sjálfsögðu gjörir það gæfumuninn, hvað
þær mótar og nægir, — þar gildir hið sama og um samvizkuna,
en mundi þetta þó ekki liafa verið einn höfuðleyndardómur-
inn í lífi þeirra allra, er eitthvað verulega liafa afrekað til
uppbyggingar, — bæði í eiginlegri og óeiginlegri inerkingu,
— þetta, að þeir voru liugsjónamenn, — settu markið hátt,
— nnnn heilshugar að verkefnum og viðfangsefnum, sem meii'i
voru og stærri en þeir sjálfir?
Ég nefni liér ekki nöfn, en mundi það ekki alveg ljóst, að
þeir, sem því hafa þokað fram, sem jákvæðst er okkar a
ineðal, — það voru menn, sem knúðir voru áfram af vitund-
inni um mikið lilutverk og göfugt markmið, —- vitundinni un1
það, að þeir væru kallaðir og ættu verk að vinna í þágu kier-
leikans, réttlætisins og sanuleikans, í þágu Guðs og náungans?
Ef menn eiga engar raunverulegar liugsjónir, engin liáleit
verkefni utan hins þrönga liagsmunahrings, — ekkert sem hríf'
ur, — þá verður lífið allt svo auðveldlega ömurlegt, litlaust