Kirkjuritið - 01.06.1966, Qupperneq 66

KIKKJUltlTIÐ
304
á pappírnum. Og er ekki markvisst unnið að því að reyna að
styrkja okkur enn meir í þessari oftrú á mátt auðsins, þegar
mælikvarði lians, lögmál hans er liaft að æðsta leiðarljósi í
málefnum samfélags okkar og því fylgt frávikalítið, — en
mannlegar óskir og þrár, ef í aðra átt liníga, — þekking, vit og
vilji, já fagrar hugsjónir og jafnvel framtíðarlieill komandi
kynslóða er látin lúta og undir beygð?
Þetta er ásækið umhugsunarefni og mun margan krefja innra
uppgjörs um, á hvora hliðina talið skuli á reikningi þess
ræktunarstarfs, sem hér er gert að umtalsefni.
En hverjir eru þá þeir þættir, sem mestu máli skipta í þessu
efni? Og livernig höfum við rækt þá hvern fyrir sig, hverja
styrkt og hverja veikt frá því, sem var með eldri kynslóðinni
og eldri kynslóðum? Þetta er vissulega erfitt að meta og kveða
á um, en reyna má að nefna nokkur atriði.
Fræðsluþáttinn er áður á minnzt og þá áherzlu, sein leit-
ast er við að leggja á liann með vaxandi þunga. Miðlun þekk-
ingar og þjálfun í umgengnisvenjum og framkomu eru þar
höfuðverkefni, sem skólar okkar inna af höndum. Samtíð okk-
ar gerir háar kröfur um almenna þekkingu og staðgóða kunn-
áttu og hagnýta á hinum ýmsu sviðum atvinnulífsins og þá
ekki sízt á liinum sívíkkandi vettvangi hverskonar viðskipta- og
þjónustustarfa. Enginn vafi er á því, að á þessu sviði vinna
skólar okkar mikið og árangursríkt starf og keppast enda við
að svara þeim kröfum, sem til þeirra eru gerðar í þessu efni-
En menntun og starfsleikni er þó ein sér engin trygging sannr-
ar menningar, þótt hún sé að margra dómi ein af forsenduni
hennar. Nú skyldi því sízt gleymt, að í fjölmörgum skóluin
hefur verið og er enn meira og minna unnið einnig að öðrum
þáttum uppeldisins, að því að vekja og efla andlegan þroska
nemendanna og móta jákvæðan smekk þeirra og holl viðhorf
til lífsins og meðbræðranna. Þessir þættir eru, eins og gefur
að skilja, mjög undir einstaklingsáhrifum og áhuga konmir og
algert ofmat er það á hlutverki skólanna og möguleikum þeirra
eins og nú háttar, að ætlast til þess að þeir orki hinu alhliða
uppeldi og annist það til fulls, Og enn fráleitara að reyna að
gera þá ábyrga fvrir öllu því, sem úrhendis fer í þessu efni-
eins og nokkurrar tilhneigingar virðist til gæta. Þarf ekki ann-