Kirkjuritið - 01.12.1972, Blaðsíða 28

— Viltu nokkuð segja frá því?
spyr ég.
— Ég man ekki fyrr effir mér en
það, að við vorum látin lesa bœnirn.
ar á hverju kvöldi. — — Og það
er tamur barnsvaninn. Þau vilja enn-
þá koma í sömu röð. Það var alltaf
eitt smávers fyrst, og svo kom Faðir
vorið og önnur vers þar á eftir. Fyrst
var þetta: Guð minn góður komi til
mín og varðveiti mig frá öllu illu
til lífs og sálar þessa nótt og alla
tíma.
Þegar mamma var ekki heima, þá
las pabbi lesturinn alltaf, en þegar
þau voru hvorugt heima, las gam-
a11 maður, sem hér var. Það var
eitt orð í blessuninni á eftir Faðir
vorinu, sem hann hafði alltaf öðru
vísi. Hann las „miskunnsamur" í
staðinn fyrir „náðugur", ,,Guð sé
oss miskunnsamur —Þeíta fann
ég alltaf, að var öðru vísi. Nú, en
það eru nú ekki allir, sem fara
eins með Faðir vorið, — ekki einu
sinni allir prestar. Það má kannski
segja um það eins og þar stendur:
,,Söm er meiningin, hvernig sem tal-
að er", en það er nú einhvern veg-
inn svona, að það er einkennilega
tamur barnsvaninn. Bezt kann hver
við það, eins og honum var kennt
það. Hvort það var rétt þá ellegar
ekki, um það skal ég ekki segja.
Það var hér öllum boðið inn, sem
komu, þó að verið vœri að byrja
lestur. Um það var ekkert verið að
tala. Þeir réðu því, hvort þeir komu
inn ellegar ekki, en það var aldrei
hœtt við að lesa, hver sem kom.
Það voru flestir, sem komu inn. Helzt
voru þá slíkar gestakomur á sunnu-
dögum um sláttinn. Aðra tíma var
alltaf lesið á kvöldin.
— Var lesið daglega?
— Ekki um sláttinn. Þá var aldrei
lesið nema á sunnudögum. Annars
var alltaf byrjað að lesa um vetur-
nœtur. Svo var náttúrlega lesið a
föstunni. Síðan komu vorhugvekj-
urnar. —
Tvœr konur
Því er við að bœta hér, að þesS
þykist ég verða var í tali Halldórs,
bœði nú og endanœr, að móðir hans
sé honum hugstœð. Hann er þó ekki
óðfús að fjölyrða um hana. Til þesS
er hún honum of skyld. En ung vcl1
hún sú stúlka, sem Ólafía Jóhanns-
dóttir hafði fegursta séð á íslandh
og fullþroska var hún sá drengskap-
armaður, er aldrei gat brugðizt vin-
um sínum, hvorki í orði né athöfn-
Hann minnist þess, að aldrei 9at
hún hlýtt á það þögul, að vinum
vœri hallmœlt. Hann man hana
gamla konu, hve þungt henni f^
að verða að hverfa þar frá, er hún
heyrði fjarstaddan vin hrakyrtan °9
treystist ekki til andmœla.
En önnur kona er Halldóri einn'9
hugstœð. — Hann segir, að fle'r'
hafi kennt sér bœnir en foreldrar
sínir. Og þar kemur til sögu kona,
sem var efri ár sín á Kiðjaberg'-
Halldór telur hana einhverja Þa
beztu manneskju, er hann hefur
þekkt. — Þegar hann var á barns-
aldri, sátu þau eitt sinn saman y^'r
kú. Hann segist enn muna í hverjom1
básnum hann sofnaði. Þar vakti hon
hann til þess að kenna honum þetta
vers:
314