Kirkjuritið - 01.12.1972, Blaðsíða 54

Meðal presta þióðkirkjunnar hér ó
landi hefir kristniboðsmálið átt all-
marga formœlendur og styrktarmenn.
Það hefir nokkrum sinnum verið rœtt
á Synodus, og þar hefir jafnvel verið
gerð samþykkt um að helga kristni-
boði eina sunnudagsguðsþ|ónustu á
ári.
Að öðru leyti hefir þjóðkirkjan lát-
ið það mál afskiptalaust. En það þarf
engum að vera vonbrigði, því sama
er í raun og veru að segja um þjóð-
kirkjur nágrannalandanna, þó að þar
sé ólíkt meira um þátttöku í kristni.
boðsstarfi en þekkzt hefir hér.
Það er fyrir löngu orðið ofan á, að
kristniboðið sé frjálst sjálfboðastarf,
óháð kirkjustjórninni og hinu kirkju-
lega embœtti, en innan kirkjunnar þó.
Og þetta starf á, ef vel á að fara,
að njóta fullrar viðurkenningar kirkju-
félagsins, enda sé því gefin sem bezt
aðstaða. Kirkjunni er nefnilega svo
mikill fengur í þessu starfi, enda þar
um að rœða verkefni, sem er í raun
réttri skylduverkefni kirkjunnar sjálfr-
ar, — hún fœr, aðstœðnanna vegna,
ekki sinnt því betur með öðru móti.
Kristniboðshreyfingin hefir verið
einn af mest áberandi og sterkustu
þáttum í kirkjulífi síðari tíma. Eink-
um þó innan mótmœlenda-kirknanna,
vegna þess að þar hafa verið mesfar
trúarvakningar, mest trúarlíf og heil-
brigðast. En kristniboðsstarfið hefir
einatt átt upptök sín þar, sem trúar-
vakningar urðu. Hvítasunnuvakning-
in var undanfari hins mikla trúboðs
postulatímabilsins. Heittrúar eða píet-
iska trúarvakningin innan lútersku
kirkjunnar, og metódistiska (Wesley)
vakningin innan reformertu kirkjunn-
340
ar, voru undanfari og aflgjafi hins
mikla trúboðs síðari tima.
Hingað til lands hafa borizt nokk-
ur áhrif frá vakninga- og heittrúar-
hreyfingum erlendis, og þaðan hefir
mörgu trúuðu fólki hér komið skiln-
ingur á kristniboði og áhugi fyrir því-
Nœgir t. d. að minna á síra Jón
Jónsson að Möðrufelli, og nokkra
aðra trúaða presta, sem fylgdust
mjög með í starfi Brœðrasafnaðarins
þýzka, og einnig danska kristniboðs-
félagsins. Frú Kristín Pétursdóttir,
stofnandi Kristniboðsfélags kvenna 1
Reykjavík, hafði kynnzt málefninu 1
Danmörku.
Eins og raun ber vitni um, er þ°Ó
einkum trúað fólk hér og I öðrum
löndum, sem styrkja vill kristniboðió
eða sinna því að nokkru.
Ég finn því enga ástœðu til þesS
að fara að andmœla þeim mótbar'
um gegn kristniboði, sem vantrúað
fólk hér á landi er sífellt að tönnlast
á, en sem heita má að hœtt sé að
nefna í öðrum löndum, af því
þar hefir lífið afsannað þcer fyrir
löngu.
Þeim mótbárum svörum við
sem gefizt höfum Drottni, að hvað
okkar skoðanir og skyldur snertir, Þa
ráðfœrum við okkur ekki við hold °9
blóð. Það eitt er ákvarðandi fyr'r
okkur og bindandi, að við eigurn
að vera með sama hugarfari sern
Kristur Jesús var. En hann lét ei<i<l
veröldina segja sér fyrir verkarr1,
Hans matur, hans l!f, var að giörö
vilja Guðs og fullkomna hans ver ■
Hann var Guði hlýðinn allt frarn '
dauðann á krossinum.