Kirkjuritið - 01.12.1972, Blaðsíða 16

hliði. Handan þess er lítill grafreit-
ur. Sólin nœr tœpast að skína gegn-
um laufþykknið. Á allar hendur er
hinn sterki ilmur sumarskógarins.
Einnig hér er Danmörk öll, í hnot-
skurn og smómynd, ósamt leyndar-
dómi. Og hér hvílir Grundtvig.
„O, vidunder-tro!
du slár over dybet din gyngende bro,
som isgangen trodser i brusende strand,
fra dodningehjem til de levendes land,
bo lavere hos os, det huger dig bedst,
du hojbárne gœst!"
Tvö erindi á íslenzku úr sálmum þýdd af Helga Hálfdánarsyni Grundtvigs,
Hann ský að vagni velur sér, Kirkja vors Guðs er gamalt hús,
á vœngjum storma fer hann, Guðs mun þó bygging ei hrynja.
hinn stóra heim og allt hvað er Guð er til hjálpar henni fús,
með orði kraftar ber hann, hvernig sem stormarnir dynja.
á himni og jörð hans ríkja ráð, Mannvirki rammgjörst féllu fljótt,
hans ríkislögbók heitir náð, finnur enn skjólið kristin drótt
hans konungsnafn er Kristur. Herrans í húsinu forna.
Og eitt á dönsku, hið síðasta úr síðasta sálmi hans
Derfor Jesus-Kristus-Navnet prises skal evindelig: af hans kcerlighed omfavnet hjertet er i Himmerig,
nár med denne verden brydes,
til GUDS-BORDET vi indbydes!
Stígurinn þröngi er á enda við
garðshliðið. En leiðinni er ekki lokið.
Vegvísi hefur Grundtvig látið eftit
sig, ekki uppteiknaðan á skilti, en
lifandi í hugum þeirra, sem af eim-1
eða öðru tilefni hafa borið sér í
munn eftirfarandi orð:
302