Kirkjuritið - 01.12.1972, Blaðsíða 26

konur hennar, Móeiður í Birtinga-
hoiti og systir hennar önnur, Ragn-
heiður í Holti.
«
Maddaman á Breiðabólstað
— Ég þori ekki að fara að segja
sögur af því, sem gerðist í Hlíðinni
í þann tíð og þœr hafa verið að
segja mér, þessar konur, — ekki
nema þú stöðvaðir þetta á meðan,
segir Halldór og ó við hljóðritann.
Ég hlýði honum. Það, sem ekki
má koma á prenti, er sögur af fá-
tœku fólki, sem svo var að sorfið,
að það kunni sér ekki hóf í sjálfs-
bjargarviðleitninni og olli maddöm-
unni á Breiðabólstað sársauka á
þungum raunastundum.
Það var siður á Breiðabólstað, að
enginn fékk mat af sveitungum, sem
komu á bœinn fyrir nýár, en allir
eftir nýár. Frúin stóð fyrir öllu slíku,
matgjöfum og öðru. En einu sinni
var hún ekki heima. Þá kom kona
og vildi fá korn, eins og oft var.
I það sinn skammtaði prófasturinn
og gerði það ríflega. Maddaman
spurði að því, þegar hún kom heim.
Hún þurfti oftar að skammta en
hann og varð því að gœta sín
betur. — Þessi saga er hér í óleyfi
Halldórs.
— Ég man meira eftir henni en
honum, segir Halldór. — Hún var
hér. Hún lifði svo lengi eftir að hann
dó, — var ekkja í þrjátíu ár. Hún
átti alltaf heima í Odda, en var
hjá börnum sínum til skiptis. Hún
hélt reisn sinni alla tíð, eins og
séra Sigurður segir, því að hún hafði
sœmilega heilsu fram eftir. Missti að
vísu heilsuna 1908, svo að hún varð
aldrei neitt vinnandi manneskja eftir
það, en henni leið vel.
Rétttrúnaður séra Skúla
— Ég man, segi ég, — að Sig-
urður Nordal minnist á það í f°r'
málanum fyrir Sagnakveri séra
Skúla, að hann hafi verið rétttrúnað-
armaður mikill.
— Já, ef við snúum okkur að
því, þá var hann sendur út í Vest-
mannaeyjar til þess að predika, þe9'
ar mormónatrúin kom þar. — Hann
var rétttrúnaðarmaður, víst mikiN-
Þeir kalla það. Ég veit ekki, hvernig
það er. Við höfum nú hér í þessari
sveit haft marga presta, sem hafa
þótt vel trúaðir og verið kallaðir
rétttrúnaðarmenn. Ég hef aldrei heyrt
neinn hneykslast á því, jafnvel þórt
einhver hefði einhverjar aðrar skoð-
anir. Ég heyrði séra Þorstein aldrei
predika svo, að neinn hneykslaðist
á því. Ég held, að hann hafi þótf
fulltrúaður maður. Sama er að segia
um séra Guðmund. Þeir hafa sjálf'
sagt verið fleiri. Ég man það bara
ekki upp á víst.
En þeim kom ekki saman aIItaf/
Matthíasi og séra Skúla. Hitt er allt
annað mál, hvernig Matthías v°r
orðinn seinna. Þeim hefði sjálfsogt
komið saman þá. Matthías var mik
ið breyttur.
Svo er nú alltaf mikið talað urn
þetta guðleysi, og honum hrósað fyr'
ir það, Þorsteini Erlingssyni. Ég veit
ekki betur en þetta hafi verið orð
inn sanntrúaður maður, þegar hann
dó. Hann orti náttúrlega mikið urr
312