Kirkjuritið - 01.12.1972, Blaðsíða 35

+Qks-skeyti frá honum. Það var Sig-
fús frá Höfnum.
Og Halldór minnist fleiri skóla-
brœðra og vináttunnar við þá. Hann
segir, að skólalífið hafi verið
skemmtilegt og leggur á það áherzlu.
Hann minnist á, að þeir neðribekk-
lngar stofnuðu félag. Framtíðin var
oðeins fyrir efri bekki. Því stofnuðu
Þeir hinir ,,Framsókn hina frœgu".
^eir fóru aldrei í Framtíðina, héldu
Qfram með Framsókn, en hún dó
^eð þeim. Fundir voru fjörugir. Þar
v°ru tekin til umrœðu mörg mál,
^■a. spiritismi, og urðu heitar um-
rœður.
— Það getur vel verið, að okkur
bafi þótt eitthvað að, eins og alltaf
er nú, ekki sízt hjá ungu fólki, en
einnig gömlu. Það er alltaf eitthvað
QS. En mér þótti þetta mjög skemmti-
e9ur tími. í endurminningunni er
bann einhver sá skemmtilegasti.
En skólabrœður þínir voru ekki
a^'r á sama máli?
Nei, þeir voru ekki allir á sama
rna'i< en ég nefni engin nöfn í því
SQrnbandi.
^ar nœst minnist Halldór á kenn-
arana. Hann segir, að Jón Ófeigs-
s°n hafi verið einstakur kennari, um
ann hafi verið líkt að segja og
Sera Árni Þórarinsson segi um Briem-
ana í Hreppunum: Þeir þurftu ekki
annað en líta á fólkið. — Og Hall-
dór hlœr.
,' Nei, Jón hafði nefnilega alveg
Serstakt lag. Hann skammaði aldrei
nernendur. Hann dró þá sundur og
''anian í háðinu, og það var miklu
verra.
^innst er á Böðvar Kristjánsson,
Pálma og Bjarna Sœmundsson. Bjarni
var fyndinn, sagði marga fyndni.
— Það var aftur verra, segir Hall-
dór og smáhlœr, — þegar hann fór
að hlýða mér yfir það, sem laut
að sjómennsku og slíku. Eg kunni
lítið í því. Þá hló hann nú að mér,
presturinn, sem seinna varð, í Bjarna-
nesi, Eiríkur Helgason. — Við áttum
nefnilega að skrifa stíl um sumar-
störf okkar. Ég skrifaði meðal ann-
ars um veiðina í Hestvatni: ,,Við
veiddum illa, — svona fimmtíu eða
sextlu silunga í einu." — Það voru
murtur. Hann strikaði stórt undir það,
að ég sagði illa, — Pálmi. Honum
fannst þetta vera full nóg. En það
þótti náttúrlega engin veiði af murtu
að vera.
Bjarni var líka ákaflega almenni-
legur maður. Hann keypti allar bœk-
urnar af mér handa dóttur sinni,
sem seinna varð frú Anna. Hún var
ákaflega lagleg stúlka.
— Urðu þeir ekki flestir embœtt-
ismenn, þessir bekkjarbrœður þínir?
— Jú, ég held það, svona hátt-
settir líka. — Og Halldór nefnir
hvern af öðrum. Sigurgeir varð bisk-
up, Valgeir hafnarstjóri, Páll Kolka
lœknir, Jón Bjarnason lœknir, Ragn-
ar Kvaran og bróðir hans, séra
Tryggvi, báðir alkunnir. Séra Erlend-
ur varð prestur í Odda, Hinrik varð
margt, séra Björn O. Björnsson, séra
Jakob á Hofi, Jón Benediktsson
tannlœknir og Jón Dúason, einhver
frœðingur varð hann, þori ekki að
nefna það, og Páll Skúlason varð
ritsfjóri Spegilsins. Fleiri eru nefndir,
ágœtir drengir, margir, að sögn
Halldórs.
321