Kirkjuritið - 01.12.1972, Blaðsíða 56

ið skrcelnaði og blómið féll af, en
orð Drottins varir að eilífu".
Orð Guðs er hið eina, sem varir
— og mennirnir, að svo miklu leyti
sem þeir hlýða Guðs orði. ,,Og þetta
er orð fagnaðarerindisins, er yður
hefir verið boðað. — Þér eruð end-
urfœddir, ekki af forgengilegu sœði
heldur óforgengilegu fyrir orð Guðs,
sem lifir og varir". — Er svo hœgt
að leggja of hart ó sig, er það mögu-
legt, að of mikið verði nokkurn tíma
lagt í sölurnar, til þess að orð Guðs
verði boðað til endimarka jarðarinn-
ar! ,,En ég met lífið einskisvirði fyrir
sjólfan mig, ef ég bara mó enda
skeið mitt og þjónustan, er ég tók
við af drottni Jesú, að vitna um
fagnaðarerindið um Guðs nóð".
Trúað fólk gœti lœrt margt af því
að dvelja um stund í heiðnu landi.
Hœpið er að við fyrr getum metið
fyllilega þó miklu blessun, sem þjóð
okkar hefir hlotnazt með kristindóms-
frœðslu og boðun Guðs orðs kynslóð
eftir kynslóð í 9 aldir. Hver óhrif hefir
það haft ó þjóðfélagslífið yfirleitt, ó
löggjöfina, ó menntun alls almenn-
ings? Svo mœtti lengi spyrja. — Þó
að dauft sé trúarlífið ó íslandi, verð-
um við, sem höfum verið í Kína vör
mikils mismunar.
Alla útlenda menn óar við því, hve
mannslífið er lítilsvirði í Kína. Það
er ekki vegna þess að Kínverjar séu
að eðlisfari svo miklu verri menn en
við, að útburður smóbarna tíðkast
enn hjó þeim í stórum stíl, og að
svo mikið hefir verið um rón og morð
víða í landinu, að þar getur enginn
verið óhultur um líf sitt. Það er ekk-
ert annað en óvöxtur þúsund ára
heiðni. — Eins og það er líka ávöxt-
ur kristindómsins með okkar þjóð, að
mannslífið er hafið í œðsta gildi, frá
því að barnið er borið til skírnar í
Jesú nafni og „þar til gamall sofnar
síðasta blund" með orð Hans á vör-
unum.
Það er skortur mannúðar fremur
en menningar, að Kínverjar sjálfir
hafa ekki komið upp nema sárfáum
sjúkrahúsum og líknarstofnunum. En
þeim verður ekki lagt það til lasts
fremur en öðrum þjóðum, sem ekki
eru kristnar. — Núverandi stjórn
gerði sitt ítrasta til þess að korna
heilbrigðis- og líknarmálum þjóðar-
innar í viðunanlegt horf, en þ°ö
reyndist henni ofurefli, enda fékk
hún ekki að starfa í friði.
Sama er að segja um löggjöfina-
Hún hefir verið stórum bœtt, en eld-
gamlar siðvenjur og heiðinn hugsun-
arháttur hefir orðið öllum umbótum
til hins mesta tálma, svo að enn er
lögverndun mannorðs, lífs og eignfl
mjög ábótavant í Kína.
Ég get ekki stillt mig um að nefna
eitt dœmi þess hér.
Rœningjar myrtu í fyrrasumar km-
verskan trúboða, sem hafði veriá
samverkamaður minn í TengchoW 1
8 ár. Hann hafði verið þríkvcentun
Nú er mér skrifað, að heiðnir cett-
ingjar sitji um líf síðustu konunna|
hans og tveggja barna þeirra,
þess að sölsa undir sig arfinn óskiph
an. Hún hafði orðið að flýja m®
börnin, annað þeirra nýfœtt.
Það er ekki hœgt að hugga s'^
með því, að svona sé ástandið 1
Kína, en hvergi annars staðar. h)ið
342