Kirkjuritið - 01.12.1972, Blaðsíða 39

— Þetta hafa allt verið beztu
rnenn, sem hér hafa verið. En þetta
er vitanlega mikið fyrir eina lélega
mannsœvi — að upplifa það að
eiga tíu presta eða meira.
-— Þú átt við, að það sé alveg
nóg?
— Ja, það er voðalega mikið.
hað er of mikið. Þeir voru sumir
stutt, og stundum var það fyrir slys.
-— En það má vara sig á öllu,
Segir Halldór, og hann minnist m.a.
a séra Þorstein Briem, sem ekki var
nema hálft annað ár á Mosfelli,
V|rtur og talinn ágœtur prestur af
ailum. Og þó kveðst Halldór hafa
^eyrt einn mann tala um, að hann
hafi verið búinn að vera mátulega
lengi. Halldór telur séra Þorstein
^iölhœfan mann og býst við, að
hann hefði orðið framámaður mikill
' héraðinu, ef hann hefði orðið þar
hfram. Hann varð t.d. einn helzti
^aður við stofnun Kaupfélags Gríms-
nesinga. Valgerðar, konu séra Þor-
steir|s, sem söng svo vel, er einnig
minnzt. Hún hafði verið ung stúlka
a kiSjabergi eitt sumar sakir skyld-
eika við Kiðiabergsfólk.
, Og svo er aftur komið að prests-
°sningum, °g Halldór segir okkur
a- að eitt sinn hafi hann sagt sem
s^° við umsœkjanda: „Ég œtla að
. 1 a °g vita, hvort það kemur eng-
'nn betri." Sá maður kom með góð-
Qr kveðjur frá völdu fólki.
' En það er ekki gott að binda
Sl9, segir Halldór hlœjandi, — ef
lnhver kœmi svo, sem maður vill
6ndilega kjósa.
L ^arni maður spurði svo síðar,
Vernig Halldóri hefði þótt rœða
sín. Þá var svarið: ,,Þú heldur ein-
hvern tíma betri rœðu en þetta, vona
ég, þegar þú ert orðinn prestur."
Þá helzt til Grímseyjar
— Það er nú náttúrlega hnýsni að
vera að spyrja að slíku. En hvarflaði
aldrei að þér að fara í prestskap?
— Nei, það hvarflaði aldrei að
mér. — Ekki hér, a.m.k. Það er þá
helzt, að ég hefði farið til Gríms-
eyjar.
En svo var það, þegar séra Gísli
deyr nú þarna, strax eftir að ég
lauk prófi, að einhverjar raddir
höfðu verið hér uppi um það að
fá mig til þess að sœkja. Og biskup
lagði mikið að mér og varð vondur
við mig. En þá var hér ein kona,
sem sagði til svona, þegar hún
heyrði mann sinn og fleiri vera að
tala um, að þeir vœru spenntir fyrir
því, að ég yrði prestur hér: ,,Að þið
skuluð vera að tala um þetta. Það
er ekki víst, að hann sé neitt betri
en aðrir. Þið þurfið ekki að vera
að halda honum fram. Þið vitið ekk-
ert um það. Þetta er óreyndur mað.
ur."
Og þetta var alveg satt. Ég fór
að hugsa um þetta, og ég sá, að
þetta var alveg satt hjá konunni.
— Svo skrifaði séra Þorsteinn hon-
um pabba og bað hann fyrir sig,
ef hann vildi, en tók það fram, að
þetta nœði ekki lengra, ef ég œtlaði
að sœkja. Og það var ekki, og séra
Þorsteinn var svo kosinn.
Hins getur Halldór ekki, sem ég
frétti þó síðar, að það varð hlut-
skipti konunnar, sem vakti hann til
íhugunar um eigið reynsluleysi, að
325