Kirkjuritið - 01.12.1972, Blaðsíða 19

fyrir, þótt hctnn œtti orðastað við
höfðingja.
Nú tókst ekki betur til en svo, að
steinninn brotnaði í förinni milli
lyftist þó heldur brúnin ó karli, enda
varð hann nú blíðmóll og sagði:
„Það ló að, að hún bœtti sig, bless-
unin."
ffamra og Skólholts. Þegar Hamra-
hóndi hitti biskupsekkjuna, sagði
hann henni tíðindin með þessum
°rðum: ,,Það fór verr en skyldi, frú
rn'n góð. Það söng af honum hel-
vifis hyrnan." — Ekki er þess getið,
hvernig frúnni varð við, en borinn
VQr þeim flutningsmönnum matur.
^0rr> þó fyrst spónamatur, líklega
fýPa, og þótti karli só kostur í
hynnra lagi. Varð honum þó að orði:
"Hvað skal þetta lap handa svo
^örgun-i svöngum og þyrstum mönn-
um?" — Nœsti réttur var kjöt, og
Saga af spesíu
Skúli í Tungu kunni margar sögur.
Vinum hans þótti frósögn hans ein.
hver bezta skemmtun. Undir hœg-
lcetinu og hógvœrðinni glóði alltaf ó
spaug mannþekkjarans og spaklega
kímni. Alla cevi var hann „frœgur
fyrir stólminni sitt" eins og afi hans,
séra Skúli ó Breiðabólstað. Þó er
mest verð saga hans sjólfs, þótt
óskróð sé.
Fyrir röskum sjötíu órum smöluðu
drengir tveir, — brœður, 1 Kiðja-
bergslandi, þar sem heitir Kalfsborg
305