Kirkjuritið - 01.12.1972, Blaðsíða 82

Drottinn, að það sé gott, því að
þú hefur frelsað mig úr hverri neyð."
Og í Sólmi 91 segir Guð: ,,Af því
að hann leggur ást á mig, mun ég
frelsa hann. Ég bjarga honum, af
því að hann þekkir nafn mitt."
Sjáðu nú! Hvaða maður á jörðu
hefði ekki nóg að gjöra alla œvi
einnig við þetta verk? Því að hver
er eina stund án sálarbaráttu? Ég
œtla ekki að minnast á sálarstrið
mótlœtisins, sem meira er af en tölu
verði á komið. Er það þó einnig
hið hcettulegasta sálarstrið, þegar
ekkert sálarstríð er og allt er í lagi,
að maðurinn gleymi ekki Guði fyrir
það, verði of frjáls og misnoti tíma
gœfunnar. Já, þá er tíu sinnum meiri
þörf á að ákalla nafn Guðs en í
mótlœtinu, því að skrifað stendur í
Sálmi 91: ,,Þótt þúsund falli þér við
hlið og tiu þúsund þér til hœgri
handar." Einnig þannig sjáum vér
það um hábjartan daginn í daglegri
reynslu allra manna, að Ijótari synd-
ir og ódyggðir eru framdar, þegar
friður er, allt ódýrt og góðir timar,
en þegar stríð, drepsótt, sjúkdómar
og alls kyns óheill steðja að oss.
Því er Móse einnig órótt út af þjóð
sinni, að hún yfirgefi boðorð Guðs
af engri ástœðu fremur en þeirri, að
hún sé of södd, of mett og njóti
of mikillar hvíldar, eins og hann
segir í V. Mós. 32: „Lýður minn er
orðinn ríkur, mettur og feitur. Þvi
hefur hann streitzt gegn Guði sín-
um." Þess vegna lét Guð marga af
óvinum hans verða eftir og vildi ekki
reka þá á brott, til þess að þeir hefðu
ekki frið og yrðu að temja sér að
halda boðorð Guðs, eins og ritað
er í Róm. 3. Eins fer hann og að
við oss, þegar hann sendir oss alls
kyns óheill. Svo er honum annt um
oss, að hann geti kennt oss og knúið
oss til að heiðra nafn hans og ákalla
það og halda þannig tvö fyrstu
boðorðin.
26. Hér fara nú heimskir menn
háskalega að ráði sínu, einkum þe'ú
sem þykjast heilagir af eigin verk-
um og vilja vera eitthvað sérstakt.
Þeir kenna fólki að signa sig, einn
hefur himnabréf sér til verndar, ann-
ar leitar á fund spásagnamanna; einn
leitar þessa, annar hins til þess eins
að komast hjá ógœfunni og vera
öruggur. Engin leið er frá því
segja, hvaða djöfulleg villa stjórnar
þessum loddaraleik með töfrum, scer-
ingum og hindurvitnum, en allt er
það gjört til þess að þeir þurfi ekki
á nafni Guðs að halda og treyst'
honum í engu. Þarna er nafni Guðs
og tveimur fyrstu boðorðunum gi°r^
mikil vansœmd, að þess er leitað
hjá djöflinum, mönnum eða dýrum<
sem á að leita og finna hjá Guði
fyrir hreina og einskœra trú, traus*
og glaða vöku og ákall heilags nafns
hans.
Þreifaðu nú á því með hendinnu
hvort það er ekki mikil og óviturleQ
umhverfing. Djöflum, mönnum °9
skepnum verða þeir að trúa og vcenta
hins bezta af þeim, og án slík'01
trúar og trausts er ekki gagn í nein ^
Hvers á góður og trúfastur Guð a
gjalda, að honum er ekki trúað einu
sinni jafnt eða meir en manninur^
og djöflinum, þótt hann heiti e
aðeins hjálp og öruggri aðstoð, he
ur bjóði oss að vœnta þess og 9e
368