Jörð - 01.09.1940, Blaðsíða 50

svo að l>au sýnast svífa i lausu lofti.
Þýðandi spáir því, að frá háskóla
vorum muni koma menn, sem safna
heimildum á annan hátt, en gert
hefir verið; það kemur ekki til, en
liitt er visast, að unnið verði öðru-
vísi úr þeim og meir eftir aðferð-
um hins genetiska sagnháttar en ver-
ið hefir. Það má og enginn taka sér
Strachey til fyrirmyndar sem sagna-
ritara, því það er hann ekki og þyk-
ist ekki vera, en hitt væri óneitan-
lega mjög svo skaðlaust, að sagna-
menn vorir tækju sér hann til fyr-
irmyndar um að rita skemmtilega.
AÐ er einn ljóður á þessari út-
gáfu á „Viktoría drottning", og
hann ekki lítill. Bókin er samin fyr-
ir enska lesendur af betra taginu,
og er gengið að því visu, að þeir
viti margt undir um þessi efni, sem
sjálfsagt er rétt. Þvi er það, að
margt er ekki skýrt, vegna þess, að
lesandinn er talinn vita það. Um
íslenzkan lesanda er ekki hægt að
ganga út frá þessu, jafnvel þótt
menntaðitr sé. Hér er opnað fyrir
sjónum íslenzkrar alþýðu leiksvið
fullt af fólki, sem hún veit engin
deili á, og getur engin deili vitað
á, og er henni sýnt framan í mörg
atvik og málefni, sem eins stendur
á um, án þess, að grein sé fyrir
gjörð. Með bókinni hefðu þurft að
vera vandaðar skýringar um öll slík
atriði, en af því að svo er ekki,
kemur þessi ágæta bók ekki að hálf-
um notum hér á landi.
Mistök þau, sem orðið hafa á bók-
um Menningarsjóðs að þessu sinni
eru leið, en að því er til „Viktoría
drottning“ kemur þó skiljanleg, því
ekki má lá stjórn sjóðsins, þó hún
treysti Kristjáni lektor Albertssyni
til þess að þýða bókina. Hins vegar
hefði að visu mátt vænta, að mis-
fellurnar hefði verið lagaðar í próf-
örk.
A Ð LOKUM er það trú mín, að
Menningarsjóður ætti frekar að
gefa út aðrar bækur en slíkar, sem
hann hefir tekið fyrir. Þær af þeim,
sem góðar eru, hefði l>ókaforlag sjálf-
sagt viljað taka að sér — að minnsta
192
kosti heíir bók af svipuðu tagi og
„Viktoria drottning" verið gefin út
og mun betur en Menningarsjóður
hefir gjört; er átt við „María An-
toinetta" eftir Stefáu Zweig. Það
væri eðlilegra verkefui fyrir sjóðinn
að gefa út bækur, sem almenning-
ur þarfnast, en eru ekki bókaútgef-
enda meðfæri. Ég nefni t. d. alfrœði-
orðabók. Slíkt eru hinar mestu nytja-
bækur, en útgáfa þeirra kostar mik-
ið, enda þótt litlar séu; myndi oss
fyllilega nægja slik bók í 4 bindum
eins og hinn svo nefndi „litli Brock-
haus“, þvi hann er svo orðmargur, að
hann gefur svar við flestu, sem um
er spurt, þótt stuttaralega sé svarað.
Þetta væri nokkuð nærtækt fyrir þá
sök, að hér er svo að segja við
þröskuldinn maður, sem vanur er
þvi verki, en óvist ér auðvitað, hvort
hann vildi leggja hönd að því. Þetta
finnst mér vera athyglisverð tillaga
fyrir sjóðinn.
G. J.
„Ég átti það nú eiginlega.“
VORT á maöur nú heldur
að hlæja eSa gráta yfir
svona löguSu (þiS, sem þekkiS
ekki söguhetjuna og „hennar“
sérkennilega látbragS og mál-
færi, geriS nú sennilega hvor-
ugO?
Bóndi nokkur kom á bæ í
næstu sveit og húsfreyjan
spurSi hann tíSinda. ,,Ja, þaS er
ekkert aS frétta,“ sagSi hann,
— „ja, þaS dó auSvitaS barn
alveg nýlega.“ „Nú, hver átti
þaS.“ spyr húsfreyjan. MaSur-
inn ekur sér grandgæfilega og
veltir vöngum, áSur en hann
svarar: „Ja — eiginlega átti ég
þaS nú.“ BarniS var hjóna-
bandsbarn.
jörð