Jörð - 01.09.1940, Qupperneq 108

En þaS sá hún, aS þær reyndu
aS setja fötin hennar á sig og
aldrei þessu vant fór þetta í
taugarnar á henni. „Þá einu
sinni á æfinni“, sagSi hún, „sem
ég er í einhverju, sem ekki er
eins og allir hafa þaS, þá koma
allir og vilja endilega vera í því
sama og ég.“
„Gilbert“, sagSi hún einhverju
sinni dálítiS esp, „næst þegar
þú gerir uppdrátt aS kjól handa
mér, ætla ég aS biSja þig aS
hafa hann svoleiSis, aS hann
verSi ekki stældur.“
„Eina leiSin til þess, er aS
búa eitthvaS til, sem engum er
hent aS bera nema þér.“
„GætirSu þaS ekki?“
„ÞaS fer eftir því, hvort þú
vilt gera dálítiS fyrir mig.“
„HvaS svo sem?“
„Láta skella af þér háriS.“
Eg hugsa, aS þetta hafi veriS
í fyrsta skiftiS, sem Jane
kveinkaSi sér. HáriS á henni var
bæSi langt og þykkt og á
stúlkuárum sínum hafSi hún
veriS ekki svo lítiS hreykin af
því. ÞaS var mikiS í lagt, aS
afsala sér þvi. ÞaS var aS segja
aS fullu skiliS viS fortíSina. AS
því er Jane snerti, var fyrsta
sporiS ekki þaS erfiSa; þaS var
einmitt síSasta sporiS. En hún
lét sig hafa þaS („AuSvitaS
geng ég alveg fram af Marion
og til Liverpool kem ég ekki
aftur,“ sagSi hún) og i heim-
ferSinni komu þau viS í
Parfs og fór þá Gil-
250
bert meS hana til frægustu hár-
greiSslukonu í heimi. Og út
kom hún aftur meS drengjakoll
meS blygSunarlausum, snörum,
gráum krullum. Pygmalion
hafSi lokiS furSuverki sínu;
Galatea var kviknuS til lifs.
„Já, svo er nú þaS“, sagSi ég,
„en ekki er þetta nægileg skýr-
ing á því, af hverju Jane er hér
umkringd hertogynjum, ráS-
herrum og þess háttar fólki; af
hverju hún er sett viS hliSina á
húsbóndanum meS flotaforingja
viS hliS sér.“
„Jane er gædd kímni“, sagSi
frú Tower. „TókuS þér ekki
eftir, hvernig hún kom því öllu
til aS hlæja ?“
Ég fór nærri um beizkjuna,
sem lá áS baki þessara orSa.
„Þegar Jane skrifaSi mér, aS
þau væru komin heim úr brúS-
kaupsferSinni, fannst mér ég
vera skyldug til aS bjóSa þeim
til dögurSar. Ekki langaSi mig
til þess, þaS veit hamingan. Ég
gekk svo sem aS því vísu, aS
samkvæmiS yrSi drepleiSinlegt
og kveinkaSi mér viS aS fórna
þeim kunningjum mínum, sem
ég mat einhvers. Hins vegar
kærSi ég mig ekki um, aS Jane
fengi þá hugmynd, aS eg þekkti
ekkert betra fólk. Þér vitiS, aS
ég býS aldrei fleirum i senn en
átta, en í þetta sinn hugkvæmd-
ist mér, aS nokkur trygging
lægi i þvi, aS fjölga gestunum
í.tólf. Ég hafSi átt of annríkt,
til aS geta hitt Jane, þangaS til
JÖRD