Jörð - 01.09.1940, Blaðsíða 98

sagði Tómas. „En hann er ekki
farinn“, sagði hinn rökvísi
Nonni, „hann er hér ennþá.“ Og
þegar hann fann, aö frekari
skýringar var ekki aö fá hjá
Tómasi, fór hann inn til mömmu
sinnar, til þess aö ræða málið
við hana.
■ „Mamma, er Lára frænka far-
in?“ „Já. elskan mín.“ „Er hún
þá dauð?“ „Almáttugur! Af
hverju heldur Jni það?“ „Jú,
Tómas segir að „dauður“ þýði
farinn.“ Nú sagði hann henni
frá fuglinum, og þau fóru út
að skoða hann. Á leiðinni út
fann móðirin brotna fjöður úr
leikfangabíl og tók hana upp.
Þegar þau komu þar sem fugl-
inn lá, sagði móðirin: „Já,
Jjað er alveg rétt, hann er
dáinn, en hann er ekki farinn,
hann liefir misst lífiö sitt.“
„Hvað er lífið hans?“ „Það er
Jjað, sem lætur hann anda,
fljúga, syngja og hreyfa sig.
Alveg eins og bíllinn þinn get-
ur ekki runnið yfir gólfið j)eg-
ar fjöðrin er brotin, þá getur
fuglinn ekki hreyft sig, J^egar
hann hefir misst lífið.“ „Getur
hann fengið lifið sitt aftur?“
„Nei. þegar lifið er farið, er
það farið, og nú er bezt að jarða
fuglinn." Svo var kallað á
Siggu og haldin hátiðleg jarð-
arför. Það má að sjálfsögðu
segja, að Nonni sé eftir þessa
viðræðu engu nær þvi, að skilja
leyndardóma lífs og dauða, en
hann er ánægður með að vita,
240
að dauðinn er liöur í eðlilegri
rás viðburðanna. Honum hefir
aðeins verið sagt brot af sann-
leikanum, en eins mikið og hann
getur veitt móttöku — og hann
hefir ekki vísvitandi verið
blekktur.
Málefni af Jressu tagi valda
Siggu aldrei áhyggjum. Hún er
2 árum eldri, farin að ganga í
skóla og hugsar mikið um að
hegða sér eins og annað fólk.
Þess vegna varð hún mjög
hneyksluð, er hún heyrði
bróður sinn „tala lj ótt“, J)egar
hann sleit skóreimina sina. „Það
var ekkert ljótt“, sagði Nonni
mjög móðgaður. „Ég sagði
bara „bölvuð vandræði“, eins
og pabbi segir, og ég má segja
það, sem pabbi segir; má ég það
ekki?“ Nú blótar pabbi hans
ekki miki'ð, en segir J)ó stund-
um „skollinn“ og „skrambinn",
en þesskonar sterk orð hljóma
ekki fallega í barnsmunni, svo
að móðirin svaraði honum mjög
ákveðin: „Auðvitað getur J)ú
ekki notað öll orð, sem pabbi
þinn notar; sum þeirra eru bara
ætluð fullorðnu fólki, alveg eins
og þú getur ekki gengið út á
götu í fötum pabba Júns, eða
hann í þínum fötum." Þetta
skildu þau bæði vel.
Það gildir heldur ekki einu,
á hvern hátt börnum er svarað.
Þegar Sigga spurði pabba sinn,
hvort ógift fólk gæti líka eign-
ast börn, svaraði hann viðstöðu-
laust í venjulegum tón: „Óju,
JÖW>