Jörð - 01.09.1940, Blaðsíða 109

hún kom í boöiS. Hún lét alla
bíöa svolítiö eftir sér — því
hefir Gilbert ráöiö af kænsku
sinni. Og svo birtist hún. Þaö
heföi mátt feykja mér um koll
meö fjööur. Þetta kvenfólk
þama varö brjóstumkennanlegt
viö hliöina á henni: Sjálf fannst
mér ég vera gömul, máluð
subba.
Frú Tower drakk svolitiö
kampavín.
„Ég vildi ég gæti lýst íyrir
yöur kjólnum. Þaö heföi engri
annari hent aö bera þann kjól.
Á henni var hann svo, aö engu
mátti breyta. Og einglesið! Ég,
sem haföi þekkt hana í þrjátíu
og fimm ár, haföi aldrei séö
hana gleraugnalausa."
„Þér vissuð samt, aö hún var
vel vaxin.“
„Hvernig átti ég aö vita þaö ?
Ég haföi aldrei séö hana nema
í þeim fötum, sem hún var í,
þegar þiö sáust fyrst. Datt yður
í hug, aö hún væri fallega vax-
in? Hún virtist vita vel af því
uppnámi, sem hún vakti, en
telja það alveg sjálfsagðan hlut.
sem hafði borið samkvæm-
ið mitt fyrir brjóstinu, fann
steini af mér létt. Hún var auð-
vitaö alltaf dálítiö fyrirferðar-
mikil, en það gleymdist alveg
fyrir útlitinu. Hún sat við hinn
endann á boröinu og ég heyrði
heihnikið hlegið þar og var ég
því auðvitað fegin, aö fólkið
skemmti mér; en undrandi varö
eS> þegar ekki færri en þrír
Jörd
komu til min eftir snæðinginn
og sögðu mér, að mágkona mín
væri ómetanleg og spurðu,
hvort ég áliti, aö þeir gætu
fengið aö heimsækja hana. Ég
heföi varla getað sagt í hvorn
endann ég stóö, slík endaskifti
voru höfð á hugmyndum mín-
um. Sólarhring seinna hringdi
húsfreyjan hérna til mín og
sagðist hafa heyrt, aö mágkona
mín væri í Lundúnum og væri
alveg ómetanleg, og hvort ég
vildi bjóða sér í hádegiserð meö
henni. Hún veit, hvað hún syng-
ur í þeim efnum, konan sú: Þaö
var ekki liðinn mánuöur, þegar
svo var komiö, aö Jane var á
hvers manns vörum. Ástæöan
til þess, að ég er hér í kvöld,
er ekki sú, að ég hafi boðið hús-
freyjunni hundraö sinnum .til
dagverðar, heldur nýt ég að
mágsemdar minnar við Jane.“
Vesalings frú Tower. Þaö var
ekki aö undra, þó aö henni
rynni gall i æöar; og þó aö mér
þætti skömm og gaman að, gat
ég ekki annað en vorkennt
henni.
„Fólk getur aldrei staðist þá,
er vekja þeim hlátur“, sagöf ég,
til aö reyna aö hjálpa henni til
bærilegrar skýringar.
„Ég get aldrei hlegiö aö því,
sem hún segir.“
Rétt í þessu skelltu menn al-
mennt upp úr við efri enda
borðsins og gizkaði ég á, að nú
heföi Jane enn sagt eitthvað
skemtilegt.
251