Jörð - 01.06.1943, Page 71

fyrir minni prófastshjónanna, en prófastur svaraði og vék
máli sínu jafnframt til „rússanna“, er voru liinir efnileg-
ustu menn á að líta. Að máltíð lokinni hvarf prófast-
ur hrátt til náða ásamt frú sinni, en stúdentar sungu
„Nu er det stille, lian har os forladt, Provsten, den gamle
Urostifter“ (nú er allt kyrrt; hann er farinn frá okkur,
prófasturinn, sá gamli óróaseggur) o. s. frv. -—■ og þá var
auðvitað tekið til óspilltra málanna við „bolluna“ og
ótæpt drukkið úr vatnsglösum, sungið og fluttar ræður,
m. a. til „rússanna”, en einn af þeirra hálfu svaraði.
En er menn gerðust „þéttir“ nokkuð, stóð upp Sjöundi,
er annars hafði aldrei liaft sig frammi á almennum Garð-
fundum, og byrjaði hann með þvi að hvessa augun á alla
í kringum sig með fólskusvip, einn af öðrum, og þó með
skjótri svipan, og þögnuðu allir við og störðu á hann.
En er menn tóku að brosa og smáhlæja og segja eitt-
hvað sin í milli, gall hann við með þrumandi rödd:
„Stille!“ (Þögn!). Því var lilýtt, en svo endurtók þetta
sig einum tvisvar sinnum, og' menn störðu á liann hissa,
fox-vitnir og brosandi, því þeim þótti þetta nýstárlegt og
skennntivænlegt. Loks tólc Sjöundi til máls og beindi orð-
Um sínum einkum til „rússa“, en einnig eldri utanfélags-
manna. Hann minntist hinna einstöku hrakfara, sem
„Mímir“ hafði beðið, og hinnar djúpu lægðai', sem hann.
væi'i staddur í, en sagði: „Þið, sem munduð kunna þvi vel
að láta hefjast sem lengsta leið á risandi öldu, þið skul-
uð ganga þegar í „Mími“. Dýpri getur öldulægð eklci orð-
ið en sú, sem „Mímir“ er nú staddur í, en þeim nxun
hærra vei-ður risið, sem lægðin er dýpri.“ Á meðan Sjö-
Undi talaði, ólgaði stundum upp kliður nokkur, en stund-
Um lilátur, -— en hann snerist í hvert sinn öndverður
við og þx-umaði sitt „Stille!“ og jafnan með sæmilegum
avangri. Var hann kominn hér um bil fram á mitt gólf
~~ en horð voru í slceifu —, er hann lauk máli sínu, og
glumdi þá við margfalt lófatak og fjöldi þyrptist að hon-
um, kunnugir sem ókunnugir, til að taka í hönd honum
°g fá liann til að rita nafn sitt í vasabólc hvers eins, en
JÖRÐ 165
ii