Prestafélagsritið - 01.01.1923, Qupperneq 113

108
S. P. Sívertsen:
Prestafélagsritiö.
sameiginlegrar guðrækni og hjálpar þeim til að fylgjast í anda
með öllu því, er í kirkjunni fer fram, og til að taka þátt í
sameiginlegri guðsdýrkun safnaðarins. Hver sá sem reynt hefir
muninn á því að vera í kirkju í kauptúni hér á landi, þar
sem gluggar eru svo neðarlega, að söfnuðurinn sér úr sæt-
unum alt, sem fyrir utan gerist, og að vera í kirkju, þar sem
ekkert getur truflað á þann hátt, veit hvers virði það er fyrir
guðsdýrkun manna, að áhrifa frá því, er gerist utan kirkjunnar,
gæti sem minst, þegar inn í hana er komið.
Notkun kirknanna til daglegs bænahalds var hitt atriðið, sem
mér var ríkt í huga eftir veruna á Spáni. Hefi eg þegar getið
þess, hver áhrif það hafi á mig haft, að geta hversdagslega
komið í kirkjurnar þar og verið þar innan um biðjandi menn.
Að vera með körlum og konum, sem eins á virkum dögum
sem helgum komu í kirkju sína hljóðlega til þess eins að
njóta þar kyrlátrar bænarstundar og leita samfélags við ósýni-
legan heim. Að vera í kirkjum, sem voru dagleg bænahús og
það fyrir fjölda manna. Tilhugsunin um þetta vermdi huga
minn og vermir enn, þegar eg hugsa til þessarar suðlægu
katólku þjóðar.
Ekki dettur mér þó í hug að halda því fram, að nokkurt
aðalatriði sé, hvort beðist sé fyrir í kirkjum eða annarstaðar.
Aðalatriðið er vitanlega, að menn daglega tilbiðji Guð og það
í anda og sannleika. Hitt fer eftir aðstæðum og stáðháttum,
hvar beðist er fyrir, hvort það er í heimahúsum, úti á víða-
vangi eða í kirkju.
Ekki kemur mér heldur til hugar, að þessir biðjandi kirkju-
gestir suður á Spáni hafi verið öðrum fremur þroskaðir í
bænum sínum og þess vegna öðrum til fyrirmyndar. Um það
gat eg ekki á neinn hátt verið fær að dæma. Þó þóttist eg
vita, að bænir þeirra væru að mörgu leyti ólíkar bænum vor-
um. Um það gat eg, meðal annars, sannfærst við að lesa í
bænabók þarlendri. Sá siður þeirra að ákalla Maríu mey og
aðra helga menn í bænum sínum og biðja þá að bera bænir