Eimreiðin - 01.12.1922, Síða 21

EIMREIÐIN
SUÐURF0RIN
277
hvað. Eg hugsaði ekki um neitt, vissi heldur ekkert upp á
mi9. en fylgdi manninum, því ekki er annað fyrir en að hlýða.
^ann fór með mig inn í eitthvert þorp, og þar lét hann mig
^ara inn í einhverja múraða hvelfingu, dimma og fúla, með
aokkrum rúmum í; þar voru nokkrir menn fyrir af lakara tæi,
°9 fann eg að þetta mundi vera díblissa. Þar var eg í eitt-
kvað 4 daga og talaði við mennina; ekki man eg neitt hvað
i3611- höfðu til unnið, nema einn hafði verið settur inn af því
tann hafði ekki látið börn sín í skóla. Þurt brauð var rétt
lnn um gat á veggnum. Síðan var eg sóttur af öðrum lög-
reglumanni, og skipaði hann mér upp í járnbrautarvagn, og
svo var ekið til Aachen. Báðir þessir lögreglumenn voru vin-
9)arnlegir og traktéruðu mig á öli; hinn síðari sagði mér, að
e9 væri grunaður um að vera umsjónarmaður á járnbraut, og
^eföi hann á einhverju veitingahúsi við járnbrautina traktérað
a^a á kampavíni, sem inni voru, en það var múgur og marg-
,T>enni, og horfið síðan án þess að borga, og fyrir þetta væri
e9 lekinn. Eg svaraði engu upp á þetta, og svo fór hann með
mi3 til Aachen, og þar varð eg að fara í annað fangelsi: þar
gamall karl við dyrnar, svipaður gamla Skeving, með
°9urlega lyklakippu. Þetta fangelsi hefir verið mikið stórt, og
9at eg ekki áttað mig á öllum þeim rangölum og híbýlum,
Se,n þar voru. Þar var fult af óbótamönnum, og þarna var eg
lr|uan um þá í 4 daga; þeir töluðu margir við rnig og sögðu
nier frá því, sem þeir höfðu gert. Einn sagðist hafa verið
01akennari og gert »Falsk«, annar sagðist hafa stolið,
Par fram
siálfa
eftir götunum — þeir þögðu ekki yfir neinu
og
um
r sig, það var eins og þeim létti af að segja mér þetta.
oksins var eg látinn koma fyrir einhverja menn — eg veit
ki hvort það voru »dómarar«, eða hvað, og höfðu þeir
etlgið dótið mitt, en þar í var passi eða vegabréf, og komst
^aö þá upp, að eg var ekki umsjónarmaður á járnbraut, og
e9 ekki var sá, sem haldið hafði verið. Svo sleptu þeir
mér
°9 eg keyrði burtu þaðan á járnbrautinni. En þegar eg
Var kominn til Krefeld, voru peningarnir búnir. Eg fór inn í
Ve,tingahúsið við járnbrautina og settist niður við borð. Þar
Sat annar maður einhver, og sá fór að tala við mig; bar þá
taliö
svo, að eg sagði honurn frá því, sem mér hafði viljað til