Eimreiðin - 01.12.1922, Qupperneq 42

298
KENNARI KEMUR TIL S0GONNAR
eimreiðin
algerlega kvíðalaus um dauða, eilífð og dóm. Engin ábyrgð né
alvara! Guðirnir réðu fram úr öllu, illu og góðu.
Þetta þótti mér fallegt. Svona vildi eg láta lífið vera. Og
svona gæti það orðið, hugsaði eg, ef við tækjum því með
meira hugrekki og minni ótta.
En þá brýndi Kristófer Brún röddina og sagði frá Job og
öðrum Gyðingum. Og léttúðarlíf Grikkja varð að hjómi. Alt í
einu varð mér, eins og »andinn mig hrifi upp á háfjallatind
og eg horfði sem örn yfir fold«. Langt niðri í lægðunum sá
eg heiðingja-heiminn liggja í tunglsljósi og draumórum. En
uppi yfir, hatt á himni, skein sólin frá konunginum mikla, frá
drottni, og hún risti sér braut og geislunum stafaði niður. Og
eg sá morgunstjörnur, sem liðu um geiminn og sungu lof-
söngva honum til dýrðar. Þær voru allar á vegum hans. Mað-
urinn einn, æðsta veran, fór villur vegar, og tilbað guði úr
gulli, silfri, steini og tré, og bjó til himin handa sér þar langt
niðri í djúpum dal; gerði þak yfir dalinn, úr þokudraumum,
svo þéttum, að sól drottins gat ekki skinið þar í gegnum.
Þetta sáu Gyðingar. En hver megnaði að eyða þokutini og
hjálpa, nema hann sjálfur — eða sá sem hann sendi, hinn
smurði guðs.
Nei, við vorum ekki þeir karlar í krapinu, sem eg hafðt
íntyndað mér, allra síst eg, auminginn. Og guð var ekki neinn
gamall og eftirlátur afi, sem við gætum vafið okkur um fingm'
eftir vild. Við máttum til að þjóna honum af öliuni huga>
með öllu okkar lífi, ganga á hans vegufh, eftir hans vilja-
hvort sem okkur væri ljúft eða leitt. I/ið áttum að þjóna hon-
um, hann ekki okkur. Hann var hvorttveggja undir eins: góður
og strangur. — Hómer, skáldið gríska, hann var fimbulfambari
og ekkert annað. Sannleikurinn var, hugsaði eg, að við höfð-
um drukkið eitur, svo að við vorum dauðveikir, og freistarinn
var að reyna að ginna okkur til að drekka meira. Það yar
ekki vanþörf á að frelsarinn kæmi. Ef eg ætti að bjarga líf'nl1
nú, væri ekki um annað að gera en að hefja baráttu, og vera
guðs megin. Mig hafði áður hrylt við þeirri baráttu: að legSla
hömlur á sjálfan mig, vera góður þegar eg hafði tiihneiginSu
til að illskast. En nú sá eg, að svo varð að vera ef eg aeth
að sjá borgið þeirri agnar-ögn, sem guð átti í mér.