Eimreiðin - 01.12.1922, Síða 81

eimreiðin
í DÓMKIRK]UNNI í LUNDI
337
trú máttlausrar kynslóðar segir að hafi bygt kirkjuna, en orðið
að steini, er morgunljós sólarinnar féll á hann. Hann er sönn
ímynd hjátrúarinnar, sem skapaði hann, hann, sem varð að
steini í morgunskininu. En hvað verður um okkar trú, þegar
við komum fram í meiri birtu? Meiri birtu? Göngum við ekki
aðeins úr einni skímunni í aðra? Er það ekki svo, að ljósið
íalli ýmist inn til okkar um grænt gler, rautt, gult eða blátt?
Úti í horni grafhvelfingarinnar er brunnur. Við brunninn er
lús og lamb. Það er víst ekki í samræmi við dýrafræðina, að
hvorttveggja er jafnstórt, en samt getur það vel verið, sam-
hvæmt hinum eiginlega sannleika, fræði fræðanna. Lúsin hefir
bitið lambið í hálsinn og heldur því föstu. Það orkar ekki
tvímælis, hvað þetta skal tákna. Lambið er ímynd þess góða,
lúsin þess illa. Hér má sjá bæði lífssýn kirkjunnar og draum,
ffúna á erfðasynd og fyrirheit. Lúsin hefir bitið lambið í háls-
*nn og heldur því föstu, en það skal verða nógu sterkt til að
slíta sig Iaust, verða frjálst og drotnandi, en lúsin, andstygðin,
shal steypast niður í afgrunnin. I þennan brunn sótti Lundur
alt neysluvatn fyr á tímum, þennan brunn í grafhveflingu
hirkjunnnar. Hingað sótti fólkið líka vonir sínar, hillingar og
eilífðartrú. Nú er vatnið leitt í pípum heim í hvert einasta
hús, og þeim hefir fækkað, sem sækja eilífðartrúna hingað.
O9 enginn veit, nema þeir tímar komi, að hér verði hvorki
neyslubrunnur eða lífsins brunnur.
Eg geng upp úr grafhvelfingunni með hryllingi kulda og
efasemda. En lengst niðri í sál minni ólgar undir sterk og
óljós þrá um birtu og hlýju eftir myrkur efasemdanna og
hulda grafhvelfingarinnar.
Eg er þreyttur. Eg geng upp að sama munkstólnum, sem
e9 hafði setið í fyr. Mig langar til að hugsa þar þær hugs-
an*i' á enda, sem byltust í huga mínum. Eg þrái hvíld og frið.
^*1 hugsanir mínar hafa orðið lausar og þróttlitlar við þreyt-
u**a. Eg fer að skoða útskurðinn á stólunum. Það er eins-
l*onar fálm barns, sem ekki veit, hvað það á að gera. Og
brátt er eg sokkinn niður í að skoða myndirnar, sem skornar
eru á stólana. Stólarnir eru í tveimur röðum, og er önnur
haerri og fast við vegginn. Eg hafði setið í neðri röðinni. Rétt
v*ð stólinn, sem eg sat í, er trappa upp að efri stólunum. Og
22