Eimreiðin - 01.12.1922, Qupperneq 84

340
VISKUKENNARINN
EIMREIÐIN
Og sjálfur vissi hann ekki hversvegna hann var svo hryggur.
Því hann talaði jafnan um guð, og af þeirri algervu þekk-
ingu á guði, er guð sjálfur hafði veitt honum.
Og kvöld eitt gekk hann út af hinni elleftu borg, en sú
borg var í Armeníu, og fylgdu honum lærisveinar hans og
mikill fjöldi manna. Og hann gekk upp á fjall eitt, og settist
á klett, sem var á fjallinu, og stóðu lærisveinar hans um-
hverfis hann, en mannfjöldinn lá á knjám í dalverpinu.
Og hann fól andlitið í höndum sér og grét. Og hann
mælti við sál sína: »Hví sætir það að eg er fullur ótta og
harms, og hver og einn lærisveinn minn er líkur fjandmanni
sem gengur í berhögg?*
Og sál hans svaraði og mælti: »Guð gæddi þig hinni full-
komnu þekkingu á sjálfum sér og þeirri þekkingu hefir þú
miðlað öðrum. Hinni dýru perlu hefir þú skift og hinni
saumlausu yfirhöfn hefir þú skift sundur. Sá sem miðlar af
visku sinni rænir sjálfan sig. Hann er líkur þeim manni sem
gefur ræningja fjársjóð sinn. Er ekki guð vitrari en þú?
Hver ert þú að þú opinberar leyndardóm þann, sem guð
hefir trúað þér fyrir. Eitt sinn var eg rík, en þú hefir gert
mig fátæka. Eitt sinn sá eg guð, — og nú hefir þú falið
hann fyrir mér«. —
Og hann tók aftur að gráta, því hann fann að sál hans
sagði satt — að hann hafði gefið öðrum hina fullkomnu
þekking á guði, að hann var líkur þeim sem heldur dauða-
haldi í kirtilskaut drottins, og trú hans var á hvörfum sökum
fjölda þeirra er nú trúðu á sjálfan hann.
Og hann mælti við sjálfan sig: »Ekki mun eg oftar tala
um guð, því sá er miðlar visku rænir sjálfan sig.
Og að stundu liðinni gengu lærisveinarnir til hans, lutu
honum og sögðu: »Meistari, seg þú oss frá guði, því þú
hefir hina fullkomnu þekkingu á guði og enginn maður
annar«.
Og hann svaraði þeim og sagði: »Eg skal tala við ykkur
um alla hluti aðra, sem eru á himni og jörð, en ekki mun
eg tala um guð við ykkur. Og hvorki mun eg tala við ykkur
um guð nú né síðar.
Og þeir reiddust honum og mæltu til hans: »Þú hefir leih