Eimreiðin - 01.12.1922, Qupperneq 102

358
ÞINOVALLAF0R
EIMREIÐIN
Vér etum dögurð á gistihúsinu. Þar hefir rétthyrndu vegg-
tjaldi verið aukið við hinn venjulega borðsal til að koma
gestafjöldanum fyrir, og liggja tjalddyrnar fram í salinn og
ekki minsta smuga til loftræsingar. Hinn ljúffengi rósrauði
Þingvallasilungur með «mayonnaise«-sós og agurka-salati, er
indæll, jafnvel þó honum sé ekki skolað niður með sólskins-
vökva frá Burgund, Rínlöndum eða Campagne, en hitinn inni í
íjaldinu er afaróþægilegur. Vér hlustum á Matthías Þórðar-
son, hinn lærða vörð Þjóðmenjasafnsins í Reykjavík. Hann
býður konung og drotningu velkomin og talar um forna frægð
Þingvalla á dögum lýðveldisins. Vér hlustum á hann með at-
hygli þrátt fyrir það, þó hitinn stigi í líkbrenslutjaldi voru og
líkurnar fyrir því, að «Valhöll« verði að sannri valhöll fyrir
hetjur þær, er nú sitja að veislu innan veggja hennar. Flestir
félagar mínir eiga eflaust þennan heiður skilinn, en eg held
nú samt, að frestur væri ekki illa þeginn, þar sem við eigum
eftir að sjá Geysi. »Til þess að okkur liði vel«, segir sessu-
nautur minn til hægri hliðar, »þyrftum við að fara úr hold-
inu og sitja í beinunum einum«. »Það væri ekki til neins«,
svaraði eg, »við yrðum undir eins að bruðningi«.
Það er gott að koma út og fylla lungun hreinu iofti
himinsins. Þarna andspænis oss, er vér horfum í norðvestur,
fellur hinn svali, ólgandi, freyðandi straumur Oxarár ofan í
gjána eins og mjöður í mundað horn. Hærra, fimm röstum
norðar, rísa demantstindar Súlnanna á ameþýst grunni. Nær,
til hægri handar, stendur Ármannsfell, nálega snjólaust og
purpuragrátt. Að lögun hefir því verið líkt við dalaðan hjálm.
Lengra burtu og austar liggur stór snæþakin eldfjallshvelf-
ing. Það er Skjaldbreið. Það er trú manna að þessi fjöll séu
jötunhlífar á dreif’: hjálmur og skjöldur Ármanns, írsks risa,
sem sagt er að hvíli undir Ármannsfelli og sé þar haugur hans.
Margt fólk er að klifra upp á austurbarm Almannagjár til
að sjá fossinn nær. Eg fer á eftir þeim og klifra upp kletta-
brekkuna, sem er að nokkru vaxin grasi, birkikjarri, mosa oS
steinbrjótum, uns eg næ upp á austurbarminn. Hér hitti eg
suma af »Gullfoss«-vinum mínum og með þeim fer eg ofan 1
gjána.
Fossinn er ljómandi! Á rás sinni yfir móinn kemur Oxara