Eimreiðin - 01.12.1922, Síða 117

EIMREIÐIN
TÍMAVÉLIN
373
iímanum, nema því aðeins, að einhver hefði á þeim öldum,
sem liðnar voru, fundið upp vél af sömu tegund nákvæmlega.
Sveifunum var komið fyrir með þeim hætii — eg skal sýna
ykkur það á eftir — að ómögulegt var að setja hana á stað
óvart, þegar þær voru teknar af. Hún hafði því ekki hreyfst
nema í rúminu, og var falin einhversstaðar. En hvar?
Eg hefi víst fengið einhverskonar æðiskast. Eg man eftír
því að eg æddi fram og aftur innan um runnana og kringum
sfinxinn, og einu sinni rakst eg á eitthvert hvítt kvikindi, sem
stökk óðara burt, og gat eg ekki betur séð í tunglsljósinu
en það væri einhverskonar hjartartegund. Eg man líka eftir
því, að eg var, seint um nóttina, að berja og tæta greinarnar
og runnana, svo blóðið streymdi úr hnúunum. Sneri eg þá
við, svona til reika, og stefndi á stóru steinbygginguna, sem
eg hafði áður verið í. Stóri salurinn var dimmur, og engin
lifandi sála þar. Mér skrikaði fótur á gólfinu vegna þess hve
óslétt það var, svo að eg datt á eitt borðið, og lá við að eg
beinbryti mig. Eg kveikti á eldspýtu og skundaði bak við
tjöld þau, sem eg hafði tekið eftir um daginn.
Þar kom eg inn í annan sal engu minni og var hann þak*
inn dýnum, og svaf þar hópur af þessu smáa fólki. Þeim hefir
víst brugðið meira en lítið við er þeir sáu mig koma svona
út úr myrkrinu, skröltandi og hávaðasaman með bálandi eldinn
í hendinni. Því að eldspýtur voru hættar að vera til. »Hvar er
tírnavélin mín«, grenjaði eg eins og reiður krakki, þreif í nokkra
af þeim og skók þá til. Þeim hefir víst þótt þetta í meira lagi
kynlegar aðfarir. Sumir fóru að hlæja, en flestir sýndust verða
dauðhræddir. Þegar eg fór að virða þá fyrir mér þóttist eg sjá,
að eg væri einmitt að gera það heimskulegasta, sem unt var,
eins og á stóð, með því að vekja upp í þeim óttann. Eftir því
sem eg réði af hátterni þeirra um daginn þóttist eg sjá, að
ótti væri að mestu gleymd tilfinning. (Framhaid.)