Eimreiðin - 01.07.1924, Side 14

206
JOHN MILLINGTON SVNGE
eimreidiN
stað þess að bugast, vex gamla konan við þessa þraut. Meðan
konurnar standa grátandi yfir líki yngsta sonarins, talar móð'
irin, Maurya, upphátt við sjálfa sig eins og hún verði ekki
hinna vör:
»]æja þá, nú eru þeir allir farnir og hafið getur ekkert
gert mér framar. . . . Nú kallar það aldrei framar á mig ^
kveinstafa og bæna, þegar brimið öskrar úr austri og vestn,
en stormurinn kemur æðandi úr suðri, svo öllu lýstur saman
í óumræðilegan grafarsöng. Nú kallar ekkert á mig framar til
þess að fara á fætur um dimmar vetrarnætur og sækja vís*
vatn, og nú stendur mér á sama hvernig hann er til hafsins,
þegar aðrar konur stara út í sjóndeildarhring. . . . (Stökkur
vígðu vatni á lík Bartleys). . . . Það er ekki fyrir það, að eS
hafi ekki beðið guð almáttugan fyrir þér, Bartley. Það er ekki
fyrir það, að eg hafi ekki beðið fyrir þér í náttmyrkrinu
þangað til eg vissi ekki hvað eg var að fara með. En þa^
verður mikil hvíld sem eg fæ nú og mikill svefn alla liðlans3
vetrarnóttina; það gerir ekkert til þó það sé ekki nema svolítil
brauðskorpa, sem við höfum að borða, — og kannske fiskös0’
sem farið er að slá í. . . . í þetta sinn eru þeir allir saman
og alt er á enda kljáð. Megi guð almáttugur miskunna siS
yfir sál Bartleys og sál Michaels og sál Sheamus og sál Satch
og Stephens og Shavvn, og megi hann miskunna sig yfir mína
sál, Nóra, og allra, sem eftir lifa í heiminum. . . . Michael
hefur, guði sé lof, fengið hreinlega greftrun langt fyrir norðan;
Bartley fær fallega líkkistu úr hvítu borðunum þarna, og djúpa
gröf og örugga. Hvað ættum við að heimta meira? EnS'1111
lifir um aldir og við verðum að láta okkur það lynda . . • *•
Þó að leikur þessi gerist á afskektum stað og í lítt þektu
þjóðfélagi, hefur hann algilda þýðingu. Hversu ókunnugleS3
sem mállýzkan lætur í eyrum manns, hefur skáldverkið þýð'
ingu, sem skilst jafnt í Suðureyjum sem í Lófóten eða Vest-
mannaeyjum. Sönn list hefur ætíð annað og meira í sér fóls*^
en það, sem listartækið greinir, því að sorgarsaga mannsins
og örlög hans eru hin sömu hvar í heiminum sem er. Thomas
Hardy fer ekki í skáldsögum sínum mikið út fyrir eitt sma'
hérað á Suður-Englandi, en þó eru þær öllum kynkvíslum
jarðarinnar dýrmætir fjársjóðir.