Eimreiðin - 01.07.1924, Síða 38

230
ÞÁTTUR AF AGLI Á BERGI
EIMREIÐlN
Þannig liðu árin, eitt af öðru, með þögli og þungum hug.
Þóra gekh að verkum sínum með enn þá meiri ákafa en
áður, en oft hrundu tár um hrukkóttar kinnar henni.
Loks tók Egill að vanraekja búskapinn, og pilturinn, sem
þau höfðu tekið af bróður Þóru, varð að taka útiverkin að
mestu leyti á sitt bak. En Egill gekk um, myrkur á svip.
hvarflaði augunum fram og aftur eða starði út í loftið, eins
og milli svefns og vöku. Oft tók Þóra eftir því, að hann horfði
undarlega á hana. Og nokkrum sinnum kom hún að honum
úti í hlöðu, þar sem hann sat á meisnum og starði inn 1
myrkrið í geilinni.
— Guð almáttugur hjálpi mér, sagði hún og stundi þungan-
Og hún reyndi að lesa allar þær kröftugustu bænir, sem hun
kunni. En hvorki Englabrynja né Karlamagnúsarbæn dugðu
hið minsta. Henni sjálfri Iétti í svipinn við að lesa þær, en
Agli virtist ekki bregða til hins betra. Hann varð æ meira og
meira utan við sig — og honum hrörnaði óðum.
Þá er þessu hafði farið fram nokkur ár, lagðist hann 1
rúmið. Og brátt tók Þóru að gruna, að hann ætti ekki langt
eftir ólifað. Marga stundina sat hún hjá honum og virti áhyggjU'
full fyrir sér drættina, sem angist og kvöl höfðu rist í andlit
honum.
Oft hafði hún brotið heilann um það, af hverju þunglyndi
hans stafaði. En hún i.afði aldrei komist að neinni niðurstöðu.
Svo var það eitt sinn, að hún síðla dags var frammi í eld-
húsi. Hún hugsaði að vanda um Egil og sálarkvöl hans, og
henni fanst það óþolandi tilhugsun, að hann ætti nú að deyja-
án þess að hún vissi, hvað amaði að.honum og gæti gert eitt-
hvað til að bæta úr því. Húnjók að rifja upp fyrir sér það,
sem á dagana hafði drifið, síðan þau komu saman. Fyrri árin
voru eins og döggvot grundin á fögrum vordegi, en síðari
árin eins og eyðisandur, þar sem alt er ömurlegt — og ilt er
að átta sig. En hún mintist ekki neins í orðum sínum eða
gerðum, sem gæti verið orsökin til sálarkvala Egils.
En alt í einu misti hún bollann sem hún hélt á.
— — Heyið, sem hún tók handa Skrautu. Að henni skykh
ekki detta þetta fyr í hug. Hún hafði farið svo varlega og
verið svo örugg um, að hann hefði ekki haft minstu hugmynd