Eimreiðin - 01.07.1924, Qupperneq 118

310
TÍMAVÉLIN
eimrei£>iN
í forstofuna og hjálpaði ritstjóranum í frakkann. Laeknirinn
sagði háifhikandi, að tímaferðalangurinn hefði lagt of mikið
að sér og yrði að fara varlega með heilsuna. Að þessu hló
tímaferðalangurinn hjartanlega. Eg man svo vel eftir honum,
þar sem hann stóð í dyrunum og bauð okkur góða nótt, has
og hátalaður.
Ég varð ritstjóranum samferða í vagni. Hann taldi þetta alt
smellna lýgi. Sjálfur komst ég ekki að neinni niðurstöðu.
Sagan var svo fáranleg og ótrúleg, en sögð svo hreinskilnis-
lega og á svo sannfærandi hátt, að ég lá vakandi í rúmi mínu
mest alla nóttina og hugsaði um hana. Ég var ráðinn í að
heimsækja tímaferðalanginn daginn eftir. Mér var sagt, að
hann væri í vinnustofu sinni, og þar sem ég var vel kunnugur
í húsinu hélt ég rakleitt þangað. En vinnustofan var mann-
laus. Ég starði um stund á tímavélina og tók í stýrissveifina-
Við það riðaði vélin öll til, svo ég hrökk við og mintist þess
frá æskuárunum, þegar verið var að banna mér að hafa hönd
á hlutunum. Ég flýtti mér inn í reykskálann, og þar hitti ég
tímaferðalanginn. Hann hélt á lítilli ljósmyndavél í annari
hendi, en á ferðatösku í hinni. Hann hló, þegar hann sá mi9
og gaf mér olnbogaskot. »Ég á ákaflega annríkt með áhaldið
mitt þarna inni«, sagði hann.
»En er þetta ekki eitthvert gabb? Ferðastu í raun og veru
um tímann?« spurði ég.
»Það er ekki nokkrum vafa bundið*, sagði hann og horfði
hreinskilnislega í augu mér. Svo svipaðist hann um í herberg-
inu og bætti við: »Ég þarf að eins hálftíma. Veit til hvers
þú komst, og það var fallega gert af þér. Þarna er eitthvað
af tímaritum. Ef þú vilt bíða til miðdegisverðar, skal ég sanna
þér þetta tímaferðalag alt út í æsar. Og viltu svo afsaka, að
ég yfirgef þig ?«
Ég jánkaði án þess ég skildi til hlýtar þýðinguna, sem fólst
í orðum hans. En hann hneigði sig og hvarf fram gangiuu
og inn í vinnustofuna. Ég heyrði hurðina skella á hæla honum,
settist og leit í blað. Hvað hafði hann í hyggju að gera áður en
hann borðaði miðdegisverð? Rakst ég þá á auglýsingu, sem
minti mig á, að ég hafði lofað Richardson bókaútgefanda að
hitta hann kl. tvö. Ég leit á úrið mitt og sá, að ég mátti