Eimreiðin - 01.10.1939, Qupperneq 31

eimreiðin
DRAUMARNIR RÆTAST
375
Valur minn! Þetta var þungt áfall fyrir heimilið. Báturinn
var lágt vátrygður og óvíst hvenær tryggingin fæst útborguð.
Og svo var nú ýmislegt lauslegt, sem er alveg tapað. Það er
líka svo margt, sem ég þarf að standa skil á. Ég er í slæmum
kröggum. Heldurðu að þú vildir ekki lána mér það, sem þú
kefur lagt til hliðar, meðan ég er að rétta þetta alt við. — Síð-
asta setningin var sögð ofurlágt, með erfiðismunum, og það
var eins og augnaráðið bæðist fyrirgefningar á orðunum.
— Jú, það er sjálfsagt! Orðin féllu þegar í stað, rólega og
hiklaust. Valur gaf sér engan tíma til að hugsa. Setningin
ílaug eldsnart í gegn um huga hans.
Þórður stóð upp og virtist ætla að segja eitthvað, en hætti
Svo við það. En svo eftir augnablik — þakka þér fyrir —, með
þungum áherzlum, og Þórður gekk út.
En nú, er Valur var einn eftir, brutust hugsanirnar fram,
eins og þungur straumur. Hann hitaði í andlitið. Það var
ekkert samhengi í hugsanaferli hans. Hann stóð upp og gekk
Urn gólf. — Alt búið. Draumurinn yrði aldrei að veruleika.
Ekkert listnám.
En inn á milli þessara vonlausu hugsana komu aðrar. Auð-
'Úað var sjálfsagt að gera það. Ég gat ekki gert annað en lánað
þ°num peningana. — Og upp aftur og aftur mótuðust þessar
°S svipaðar andvígar hugsanir í huga hans. Hann hafði enga
eil'ð á sér. Það varð of þröngt fyrir hann innan fjögurra veggja.
Það var eins og hann ætlaði að kafna. Hann hljóp niður og
uk út í kvöldmyrkrið. Hann hljóp við fót burt frá húsinu, en
Uu lá leið hans ekki út í höfða. Staðurinn, þar sem fegurstu
'°nir hans höfðu fæðst, hafði ekkert aðdráttarafl, nú er þær
'0ru að deyja. Hann gekk út á þjóðveginn, sem lá til upp-
SVeitanna. Óveðrinu var nú slotað. Það bærðist aðeíns hægur,
Svalandi vindblær.
Valur tók nú að hægja ferðina, og smám saman varð honum
l0l'ra innanbrjósts, en hugsanirnar voru enn óskýrar og sam-
þengislausar.
Eann var kominn langt frá þorpinu. Tunglið varpaði daufri
skimu yfir landið. Valur gekk út fyrir veginn og settist á stein.
Hann var orðinn alveg rólegur. Hugsunin um hinar brostnu
A°nir var ekki eins bitur og fyrst.