Eimreiðin - 01.10.1939, Qupperneq 54

398
SKULDASKIL
eimreiðin
Anna tók undir og lagði frá sér kassann um leið.
— Átt þú líka leiði hérna í garðinum, spurði stúlkan.
Anna svaraði engu.
— Það gerir ekkert til, hélt hún áfram. Allir eiga leiði.
Sumra leiði eru með dýrum steinum og hvítum marmara-
dúl'um með stórum vængjum, alt vafið í rósaflúri. En aðrir
eiga aðeins ógrónar moldarhrúgur. Nú kom stúlkan alveg til
Önnu og tók um handlegginn á henni.
— Finst þér ekki að leiðin ættu öll að vera eins?
— Jú, sagði Anna, og svo datt henni ekki neitt annað í hug
til þess að segja.
— Ég vissi það, sagði stúlkan, og ég veit, að þeirn dauðu
finst það líka. Þess vegna .... Nú dró niður í henni, og hún
hvíslaði. — Þess vegna tók ég þessar litlu næturfjólur af leið-
inu hans Guðmundar stóra.
— Heldurðu að hann sakni þeirra?
— Ekki skil ég það, sagði Anna, hálf utan við sig. Hún
hugsaði nú um það eitt, hvernig hún ætti að sleppa sem fyrst
í burt.
— Nei, hvað ætli hann sakni þeirra. Ég þekti hann Guð-
mund. Hann kom stundum til min. Það hafa svo margir komið
til min. Líka fínir menn.
— Hvað ætlarðu að gera við næturfjólurnar, spurði Anna,
en dauðsá svo eftir spurningunni um leið og hún slepti orðinu.
Henni lcom þetta ekkert við.
Ég ætla að láta þær á leiðið mitt, á leiðið hans Simba
míns.
Anna kiptist við.
— Þektir þú kannske hann Simba? Hann Simba sífulla, eins
og hann var kallaður síðustu árin. Þú getur vel hafa þekt
hann, þó að þú sért fín og falleg. Hann var einu sinn fínn
og altaf fallegur í minum augum.
—- Nei, ég þekti hann ekkert, sagði Anna nú ákveðið og
losaði sig af henni.
— Nei, auðvitað þektir þú hann ekki. Hvað ætli að þú hafir
þekt hann. Það var ég, sem þekti hann. Þess vegna ætla ég að
láta litlu næturfjólurnar á leiðið hans. Næturfjólur. — Nafnið
á hreint ekki illa við. Þú vilt nú víst meina, að ég hafi ekki