Eimreiðin - 01.10.1939, Síða 75

EIMBEIÐIN
GANDREIÐIN
419
Ég hefði nú getað selt mína sál
svartbrýndri mey með heitu blóði
fyrir ásthlýtt tillit — en, — það er annað mál —
eitt var nú slæmt hjá þeim!“ — „Segðu, góði!“
Sitt langa yfirskegg drýginn hann dró:
„Drengur, — í grannleysi, vona ég þú sjáir —
þú ert máske’ ekki gunga, en græningi þó, —
en mér gafst að sjá sjónir — og það gera fáir!
Jæja! — í Dnépur-héraði um hríð
við húsarar vorum niður settir,
og húsmóðir mín var mæta fríð
og maðurinn dauður — taktu eftir!
Nú, við vorum ekki sérlega sein
svona að vingast, sem hjón við undum, —
hún Marúsja kom ei með meinyrði nein,
þó ég mislyndur væri og lemdi’ hana stundum.
I rúmið hún oft mig fuilan fékk
og færði mér strammara eftir slarkið,
ef deplaði’ ég augunum: „Nú, góða?“ — Það gekk,
— hún góða mín, sú var nú ekki með þjarkið.
Hvað átti svo sem að ergja mig þar,
í allsnægtum, dýrðlegu sakleysis standi!
Jú, afbrýðissemi í mér var,
í mig víst spýtti’ henni sjálfur fjandinn.
Ég hugsaði: Hversvegna á fætur hún fer
fyrir hanagal? Hver biður hana?
Er hún alveg rugluð? Hvað ætlar hún sér?
Hver árinn kendi henni slíkan vana?
Ég veitti’ henni eftirtekt. Eitt sinn ég lá
með augun hálfopin — vel ég það duldi —
það var níðamyrkur þreifandi þá,
og þræsingsstormur á hurðinni buldi.
Ég hlustaði, — ofan af ofnpalli skreið1)
ósköp hljótt góða mín, — létt mig hún snerti,
gætti í ofninn, hvernig kolunum leið,
og kveikti síðan á mjóu kerti.
1) A rússneskum sveitabæjum eru oft rúm fólksins ofan á breiðum,
,1I'uðum palli, sem kynt er undir. — Þýð.