Eimreiðin - 01.07.1955, Side 92

236
HIMNESK ÁST
eimreibiN
þegar ég fékk að taka utanum Ástu, það fengu allir, þá fékk
ég líka að halda utan um Dúddu. Þannig leiddumst við. En til-
finningin var öll í annarri hendinni, skilurðu. Það er ekki sama
hold og hold. Og svo þegar við vorum að ganga upp á brekk-
una um kvöldið, þar sem Dúdda hjó, þá missti Ásta hlekk úr
armbandinu sínu niður á götuna. Hún sagði, að hann væri úr
gulli, ég sagði, að hann væri úr kopar. Þá varð hún vond og
hrinti mér. Ég tók þær þá báðar Undir hönd mér og settist með
þær á grasi klædda vegarbrúnina og sagði, að bezt væri að bíða
þangað til birti. Svo tuskuðumst við. Og þú veizt, hvernig það
er að tuskast við kvenfólk. Það er eins og að berjast við vind-
myllur. Bara kjólaþytur og skrækir. En ekkert er eftirsóknar-
verðara. Þessi sífellda skipting, snerting og ekki snerting. Það
er eins og með pólana í dyrabjöllunni. Af því kemur hringingin-
En Adam var ekki lengi í Paradís. Við sáum herðabreiðan
mann koma í áttina til okkar í tunglsskímunni. Fyrst í stað gaf
ég þessu svo sem engan gaum. Hvað, mega ekki næturgöltarar
halda sínu stryki fyrir mér? En stúlkunum mínum stóð auð-
sjáanlega ekki á sama. Áður en ég vissi af, var Dúdda þotin
frá okkur og gengin til móts við hann. Þau töluðust við í nokk-
urri fjarlægð. Ég vissi hvorki út né inn, eins og þú getur skilið,
starði ýmist út í hálfmyrkrið í áttina til dýrgripsins eða á Ástu?
Þú veizt, hvílíkt ráðleysiskast getur gripið mann stundum, þegar
eitthvað kemur jafnflatt upp á mann og ef sagt væri, að jörðin
væri hætt að snúast. Ásta hallaðist að eyra mér og hvíslaði:
„Klukkan er orðin yfir tíu. Hann er að sækja hana.“
„Hann? Hver?“ Ég þaut víst upp líkast áreittum ketti. Verði
mér aldrei verra við.
„Nú, auðvitað hann pabbi hennar.“ Ásta hálffirrtist af óvizku
minni. Mér létti við og létti þó ekki, því nú voru þau að fara-
Dúdda kallaði aðeins hálfbælt góða nótt, og svo þrömmuðu þau
bæði, þéttvaxin og mikil að vallarsýn, út í nóttina. Ég held, að
það hafi gengið vel að finna hlekkinn úr festinni. Að minnsta
kosti fékk Ásta að leita í ró og næði fyrir mér. Ég hafði ekki
meiri löngun til að fara höndum um hana en dauður selur.
Það er sjálfsagt ekkert leiðinlegra til en að vera vinur eða
vinkona þess, sem er elskaður. Þá er maður alltaf svo greinilega
númer tvö. Sumum gengur vel að vera númer tvö, öðrum ekki-