Eimreiðin


Eimreiðin - 01.07.1955, Page 92

Eimreiðin - 01.07.1955, Page 92
236 HIMNESK ÁST eimreibiN þegar ég fékk að taka utanum Ástu, það fengu allir, þá fékk ég líka að halda utan um Dúddu. Þannig leiddumst við. En til- finningin var öll í annarri hendinni, skilurðu. Það er ekki sama hold og hold. Og svo þegar við vorum að ganga upp á brekk- una um kvöldið, þar sem Dúdda hjó, þá missti Ásta hlekk úr armbandinu sínu niður á götuna. Hún sagði, að hann væri úr gulli, ég sagði, að hann væri úr kopar. Þá varð hún vond og hrinti mér. Ég tók þær þá báðar Undir hönd mér og settist með þær á grasi klædda vegarbrúnina og sagði, að bezt væri að bíða þangað til birti. Svo tuskuðumst við. Og þú veizt, hvernig það er að tuskast við kvenfólk. Það er eins og að berjast við vind- myllur. Bara kjólaþytur og skrækir. En ekkert er eftirsóknar- verðara. Þessi sífellda skipting, snerting og ekki snerting. Það er eins og með pólana í dyrabjöllunni. Af því kemur hringingin- En Adam var ekki lengi í Paradís. Við sáum herðabreiðan mann koma í áttina til okkar í tunglsskímunni. Fyrst í stað gaf ég þessu svo sem engan gaum. Hvað, mega ekki næturgöltarar halda sínu stryki fyrir mér? En stúlkunum mínum stóð auð- sjáanlega ekki á sama. Áður en ég vissi af, var Dúdda þotin frá okkur og gengin til móts við hann. Þau töluðust við í nokk- urri fjarlægð. Ég vissi hvorki út né inn, eins og þú getur skilið, starði ýmist út í hálfmyrkrið í áttina til dýrgripsins eða á Ástu? Þú veizt, hvílíkt ráðleysiskast getur gripið mann stundum, þegar eitthvað kemur jafnflatt upp á mann og ef sagt væri, að jörðin væri hætt að snúast. Ásta hallaðist að eyra mér og hvíslaði: „Klukkan er orðin yfir tíu. Hann er að sækja hana.“ „Hann? Hver?“ Ég þaut víst upp líkast áreittum ketti. Verði mér aldrei verra við. „Nú, auðvitað hann pabbi hennar.“ Ásta hálffirrtist af óvizku minni. Mér létti við og létti þó ekki, því nú voru þau að fara- Dúdda kallaði aðeins hálfbælt góða nótt, og svo þrömmuðu þau bæði, þéttvaxin og mikil að vallarsýn, út í nóttina. Ég held, að það hafi gengið vel að finna hlekkinn úr festinni. Að minnsta kosti fékk Ásta að leita í ró og næði fyrir mér. Ég hafði ekki meiri löngun til að fara höndum um hana en dauður selur. Það er sjálfsagt ekkert leiðinlegra til en að vera vinur eða vinkona þess, sem er elskaður. Þá er maður alltaf svo greinilega númer tvö. Sumum gengur vel að vera númer tvö, öðrum ekki-
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120
Page 121
Page 122
Page 123
Page 124
Page 125
Page 126
Page 127
Page 128
Page 129
Page 130
Page 131
Page 132
Page 133
Page 134
Page 135
Page 136
Page 137
Page 138
Page 139
Page 140
Page 141
Page 142
Page 143
Page 144

x

Eimreiðin

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.