Hlín - 01.01.1933, Blaðsíða 62

6Ó
Hlín
eins og gamli rokkurinn hafði gert um langt skeið,
því hvergi var svo fátæklega húsum háttað, að rokk-
mrinn hefði ekki lítillæti til að hírast þar með fjöl-
skyldunni og vinna sitt stórfelda hlutverk við lífs-
framdráttinn.
Albert Jónsson bóndi á Stóruvöllum var einn af
þeim mönnum, sem til Magnúsar komu að skoða nýj-
ungarnar, hefir honum þá að sjálfsögðu dottið í hug.
að reynandi væri að smíða spunavjel, sem gæti verið
við hæfi heimilanna. Albert var nefnilega fæddur með
þeim ósköpum, að langa til að smíða eða líkja eftir
flestum hlutum, sem hann sá og að gagni gæti orðið.
Dæmi þessu til sönnunar mætti mörg nefna, en því
verður slept hjer.
Dróst þó framkvæmdin á þessu um nokkur ár„ þar
til Albert tók sig til snemma vetrar 1886 og geröi upp-
drátt að 15 þráða spunavjel af líkri gerð og stóru
vjelar Magnúsar. Tók hann síöan til óspiltra málanna
með smíðið, enda gekk það svo greiðlega, að vjelin
var komin til nota seinni hluta vetrarins, og þó ýrnis-
legt væri fremur af vanefnum gert, reyndist hún brátt
góð til nota og er við líöi enn í dag, og notuö á hverj-
um vetri, þó nokkuð sje nú búið að basla upp á hana.
Enda hefur aumingja gamla vjelin orðið fyrir þung-
um áföllum. Eitt sinn fauk hún í ofviðri ásamt þaki
og bitum húss þess, er hún var geymd í; var hún þá
illa til reika, brotin og brömluð, en hægt var aö end-
urbæta það.
Þess má geta, að alt smátt og stórt til vjelarinnar
var smíðað heima á Stóruvöllum.
Jeg býst við því, að þeim mönnum, sem nú fást við
smíði spunavjela, virðist ekki hafi verið í mikið ráð-
ist fyrir Albert, en gæta ber þess, að þetta var iyr&ta
vjelin, sem smíðuð var hjer á landi, öll aðstaöa með
efnisútvegun hin erfiðasta, enda mun Albert frekar