Hlín - 01.01.1933, Side 102

100
Hlin
ætti von á að sjá langa lest af áburðarhestum með
ullarbagga, eða stóra hópa af prúðbúnu fólki á spil-
andi fjörugum gæðingum, sem færu í kapphlaupi efíir
götunni, hver öðrum betri og hver öðrum yndislegn,
svo þeir urðu ógleymanlegir eigendunum. Kaupstaðar-
ferðirnar, listitúrarnir, sem íólkið kallaði, urðu oft
ógleymanlegir, og ef til vill mest fyrir það, hve fólkið
hafði góða hesta og var frjálst ferða sinna, gat riðið
í spretti og reynt gæðingana eftir grunöum og góðurn
vegi, farið svo af baki þar sem fegurst var útsýni
og mestur gróður, rabbað saman, hlegið og leikið á
als oddi. Það var þessi almáttugi kraftur hásumarsins,
sem endurnýjar alt, og fyllir sálir manna birtu og
gleði og óumræðilegum fögnuði.
Þetta var endurminning frá bernskuárunum, • sem
flaug fyrir í sál minni. — En voru það nú ekki gömlu
kerlingabækurnar, með draunium og hugsjónum þjóð-
arinnar, sem voru að rætast ljóslifandi, á ferð og
flugi: Sigurður karlsson fljúgandi i pottinum sínum,
Drottningin að kalla í símann, hvernig Vilfríði dótt-
ur sinni liði núna, — og gamla gandreiðin gæti boðið
bílunum út í nýjan leiðangur, án þess að verða á eftir.
En finst þjer ekki, Halldóra mín góð, þurfa nokkra
hugdirfð til þess fyrir kerlingarnar að stinga niður
penna og ætla sjer að lýsa í örfáum dráttum einhverju
því, sem nútíminn er að gleyma, og mundi finnast
fátt um að rifjað væi'i upp aftur, til dæmis það að
ganga til grasa eða um fráfærur, sem hvorttveggja
er nú að hverfa úr sögunni.
Að ganga til grasa um háfjöll og firnindi eða fara
fram um heiðar með tjald og allan útbúnað í stóvum
hóp með mörgu fólki það er eitt af því fáa, sem á
daga mína hefur drifið um æfina, sem ekkert skygg-
ir á.
»Að ganga til grasa« var það kallað, þegar maður