Hlín - 01.01.1954, Blaðsíða 12

10
Hlin
ströng fyrirmæli um, að við yrðum að fara vel með hest-
ana.
Að sönnu var þetta ekkert glæsiboð, en þö afrjeðum við
að nota okkur það. — Með talsverðri fyrirhöfn og vafn-
ingunr tókst okkur að ná í hestana. (Reiðtygin voru
geymd innan við heiði.) — Lögðum við nú ótrauðar á
Vaðlaheiði með þeinr einlæga ásetningi að standa okkur
vel við blessaða hestana og eigendur þeirra. — Heita mátti
að við gengjum upp á brún Vaðlaheiðar til að byrja með,
þar settumst við á bak hestunum og svifum austur yfir
lreiðina, ekki með neinum flugvjelarhraða sanrt. —En þeg-
ar halla tók mjög austur af, kom samviskusemin aftur til
greina og gengum við mest ofan að Skógum. — Þar stöns-
uðum við um stund hjá Guðnýju Björnsdóttur, kunn-
ingjakonu okkar, og ágætis fjelagskonu, áttum við með
henni skemtilega og ógleymanlega stund. — Hjeldum
svo af stað, glaðar í bragði, sem leið liggur norður að
Skjálfandafljótsbrú, mætum þar manni, senr við þektum
vel. — Hann spyr okkur dálítið kankvís, hvort við sjeunr
báðar giftar. (Hjelt náttúrlega að Eyfirðingar hefðu
skenkt okkur hestana!) — Þarna er nú stansað um stund og
margt spjallað, og kemur þá í ljós, að báðar viljum við
enn hafa sem mesta skemtun af ferðalaginu. — Samferða-
konu mína langaði til að fara yfir í Reykjadal og koma
þar á vissan stað, senr hún þekti, en mig langaði til að fara
franr Bárðardal og upp yfir heiðina norðan til, og sjer-
staklega að koma að Stafnslrolti, sem þá var í bygð, og afi
minn, Stefán Björnsson, hafði bygt. Oft hafði jeg lreyrt
talað unr, að enn stæðu þeir veggir óhaggaðir, er hann
lrlóð að bæ sínum.
Ekki er þó víst hvernig þetta hefði endað ef ekki hefði
borið þarna að unglingsmann sunnan úr Bárðardal, ein-
mitt frá bænum, sem jeg vildi lrelst gista á, og lrafði hann
lausan hest. Spyr jeg hann strax, lrvort jeg geti orðið hon-
um sanrferða og hvort hann láni nrjer hestinn, var það
mjög auðsótt mál. Og nú gat jeg falið samferðafólkinu