Hlín - 01.01.1954, Blaðsíða 133

Hlín
131
hverjum vetri bjuggu hjá henni yfirsetukvennaefni, sem komið
var fyrir hjá henni til að fá við það verklega æfingu, fjölgaði
þeim árlega. Hún gerði sjer auðvitað fjarska ant um lærdóm
þeirra og las oft með þeim, einkum fyrir prófin. — Ekkert skil
jeg í því, hvað rúmaðist af fólki í gamla húsinu okkar, sem jeg
kalla, svo lítið sem það er, flest man jeg eftir að þar voru ellefu
manns í heimili, en það var ekki nema stuttan tíma, en hvaða
aragrúi komst þar fyrir af gestum og gangandi, veit jeg enga
tölu -á. — Ekki skil jeg nú í því, hve miklu var komið í verk
heima þessi árin. Aldrei var nema ein vinnukona sem stundum
fór að auki í kaupavinnu um sláttinn.. — Á veturna voru unnar
voðir í föt handa okkur, voru þau margra klæðisfata ígildi,
fóstra mín spann þráðinn, fjögra lóða verk nauðhart, sem
Bjarni Matthíasson óf, og sagði hann, að aldrei hrykki þráður í
þeirri uppistöðu. — Oft komst hún ekki að rokknum fyr en lið-
ið var á kvöld, en þá var haldið áfram að spinna, kemba og
hæra, segja sögur og ræða landsins gagn og nauðsynjar langt
fram á nótt og snemma varð að fara á fætur til að gefa kusu og
sinna húsverkunum. — Oll föt voru saumuð heima, jafnvel
fjólublái möttullinn, sem Inga fjekk þjóðhátíðarsumarið, og ekki
máttu þau fara nema listavel, handa hverjum sem þau voru. —
Fóstra mín þoldi ekki að sjá föt með ósniði, eða neitt sem fór í
ólagi. Var þetta svo ríkt í eðli hennar, að það var eins og alt
stæði í húfi, væri svo mikið sem brydding rist með hlykkjum. —
Sjálf keypti hún alt handa vinnukonunum okkar, og varð kaup
þeirra svo drjúgt, að þær áttu árlega afgangs af kaupi sínu, þó
þær efndu sjer til góðra fata. — Nærföt og sokkaplögg voru
prjónuð og skór gerðir og bættir til hversdagsslita. — Tíma og
tíma voru börn hjá okkur að læra að lesa og eitthvað fleira og
ekki var örgrant að stúlkur kæmu frá vinaheimilum í sveitun-
um, sem jeg átti að kenna eitthvað til munns og handa eftir að
jeg var búin að vera í kvennaskólanum. — Fagrar sumamætur
vöktum við við að lúa garðinn okkar, því moldin var mýkri á
næturnar, þegar þurkar gengu. Þá sá jeg sólina rísa upp yfir
Esjunni og skína lengra og lengra út yfir spegilsljettan sjávar-
flötinn og úðagræna jörðina, og síðan sje jeg oft landið mitt,
allra landa blíðast og innilegast, eins og móður, er hljóð og
brosandi vakir yfir bömunum sínum.
Systir mín Ijet mig mjög sjálfráða um verk, og hennar vegna
hefði jeg getað hlíft mjer við mörgu, en þegar jeg eltist, langaði
mig til að geta unnið vinnukonuverkin, þegar svo stóð á, og því
vildi jeg sjálf fara í laugar og bera þvottinn eins og þær. — Jeg
9»