Hlín - 01.01.1954, Qupperneq 149

Hlín
147
hesta enda var hann mestur sláttumaður, sem jeg hef þekt. —
Þó þetta væri mesti sláttur sem jeg vissi um, mun dagslægjan
oft hafa verið 30—40 hestar.
Á veturna var jeg alla daga við gegningar með Ara og föður
mínum. — Á kvöldin unnu allir að tóvinnu, nema Ara sjálfur
ekki stöðugt, því að hann var oft við smíðar og bókband. —
Hann var smiður góður, smíðaði alt sem þurfti fyrir heimilið. —
Lítið var jeg látinn gera að tóvinnu, er kom sjer vel, því jeg hef
altaf verið óhneigður fyrir hana, þó jeg hafi metið hana mikils.
— Skóna mína var jeg látinn gera sjálfur og bæta þá, það þótti
þá í Oræfum sjálfsagður hlutur, að karlmennimir gerðu sjer
skó á fæturna og bættu sjálfir. — Vegna þess hvað húsbóndinn
hafði mikið að gera, var jeg stundum látinn gera hans skó líka,
og fanst mjer það mikill vegsauki.
Allar kvöldvökur var einhver látinn lesa sögur eða kveða
rímur fyrir fólkið, og var jeg snemma látinn gera það nokkuð
mikið. — Þar voru keypt öll blöð, sem út komu, tímarit og
flestar bækur, sem út voru gefnar, líka umræður Alþingistíð-
indanna. — Alt var þetta lesið fyrir fólkið, sem var oftast
milli 10 og 20 manns. — ,,Þá var glatt í góðum rann, gæfan spratt
við arin þann,“ sagði Ólína. — Já, mjer þykir vafasamt að Út-
varpið gleðji og næri betur en kvöldvökurnar hjá Fagurhóls-
mýrar-hjónunum, þó það kostaði öllu minna fje.
Húsmóðir mín hafði lesið „Ritreglur" Valdimars Ásmunds-
sonar, svo hún gat sagt mjer lítilsháttar til í stafsetningu, sem
hún gerði, þegar jeg rjetti henni þræðina í höföldin, er hún
festi upp vefina."
Krosshúsum á jólaföstu 1953. — Ástæðan til þess að jeg skrifa
þjer þessar línur, er sú, sem nú skal greina: í vetur um jóla-
leytið fór jeg fyrir alvöru að lesa „Hlín“ frá s.l. ári. — Sá jeg
þar gátuvísurnar með yfirskriftinni „Hörpudiskurinn" Og það
með: Gleymdur höfundur.
Vísur þessar lærði jeg í bernsku af ömmu minni, Maríu Þor-
steinsdóttur frá Steindyrum við Eyjafjörð, og voru þær ákveðið
taldar kveðnar af Sigfúsi Jónssyni, presti í Höfða í Höfðahverfi,
en hann þjónaði á sama tíma Grýtubakkakirkju.
Einhverntíma á prestskaparárum Sigfúsar í Höfða átti
heima á Grýtubakka greindur og glaður unglingspiltur, Hall-
dór Sigurðsson að nafni. — Prestur, sem var prýðilegur hag-
yrðingur, og þá um leið vísnavinur, hafði gaman af að skjóta
10»