Hlín - 01.01.1954, Blaðsíða 61
Hlín
59
Hver gagnsjurt mun þróast og þroska fá náð,
er þú hefur plantað í beðið.
Hvéi- kryddjurt mun þróast, sem þú hefur sáð
til þæginda lífsins og gleði.
Hver skrautjurt mun þróast, sem þú hefur grætt,
og þjóðlegan fegurðarsmekk getur bætt.
Sem vorgyðjan breiðir sinn blóma yfir láð,
til blessunar sveitum þess öllum,
svo hafa þín áhrif til allra vor náð
á útnesjum, dölum og fjöllum.
Því komum við öllum úr átthögum lands,
úr ættjarðar blómum við fljettum þjer krans.
Úr dalanna fjólum þann fljettum við hring
og fjallanna blágresi vænu,
úr eyranna rósum með kögur um kring,
af klettanna burknunum grænu,
og „gleymdu mjer ei“, sem alstaðar grær,
og aldrei við gleymum þjer, fóstra vor kær.
Það kappi var forðum í Elínarey,
sem að dáðist veröldin lengi.
En hans yfir minningu hrópað er „vei“
og horfið hans fegursta gengi,
á áþján og blóði því bygð var hans sæmd,
sú blóðuga frægð er af sögunni dæmd.
En við eigum kærari Elínarey,
þótt ei hana veröldin þekki.
Þar starfar þú ágæta mentanna mey,
og móða á þitt starf fellur ekki.
Á þjóðrækni, mannúð og drengskap og dygð,
og dugnaði og atorku frægð þín er bygð.
Við kveðjum þig, fósturlands Elínarey,
þú ættjarðar skólanna blómi.
Við kveðjum þig, Elín, þú mentanna mey,
þú móðurlands heiður og sómi.
En hvert, sem oss æfinnar hafalda ber,
vor hjörtu þitt segulafl dregur að sjer.