Hlín - 01.01.1954, Blaðsíða 71

Hlín
69
læknisdeild, — og fjekk þar margháttaða æfingu. Var að-
stoðarhjúkrunarkona á lyfjadeild í 3i/o ár, en á Landsspí-
talanum alls í 6 ár. — Laðan lagði jeg leið mína til Stokk-
hólrns og hugðist læra meira. — Gekk jeg þar á framhalds-
námsskeið, fyrir yfir- og kensluhjúkrunarkonur, í 4 mán-
uði, en síðan rjeði jeg mig til áskilins náms við farsóttahús
Stokkhólmsborgar, sem stóð yfir í 3 mánuði. — iÞann tíma
fjekk jeg aldrei heilan frídag, þvoði mjer um hendurnar
a. m. k. 100 sinnum á dag og baðaði mig á hverju kvöldi
að dagsverkinu loknu. — Færi jeg út úr húsinu, þurfti jeg
að skifta um föt, innst sem yst. — Það var gott að geta
kynst farsóttahjúkrun þarna, því heirna áttum við — og
eig'tim ekki enn, — neitt farsóttahús, sem með rjettu geti
heitið því nafni. — Vorið var að koma í Svíþjóð, skógur-
inn að laufgast, sólin skein. — Og þótt jeg hefði aðeins
fengið frí um stundarsakir frá Landsspítalanum til þessa
framhaldsnáms, og ætti nú að fara að taka við hinu fasta
starfi þar, þá sneri sjeg skyndilega við blaðinu, sendi (eftir
nokkurt sálarstríð) uppsögn heim, en rjeði mig á sjúkra-
hús í Kaupmannahöfn. — Vann jeg þar um sunrarið 1937.
Fyrsta október sama ár varð jeg deildarhjúkrunarkona
á Kristneshæli og gegndi því starfi unr eins árs skeið. —
Þá gerðist jeg yfirhjúkrunarkona á hælinu, en fór þaðan
alfarin í febrúarmánuði 1942, vegna veikinda ástvinar
míns í Reykjavík, er voru í aðsigi, og sem jeg fjekk lrug-
boð og draunrvitrun um.
Mun jeg jafnan minnast Kristness sem eins fegursta
staðar, er jeg lref dvalið á, og yfirlæknisins þar, Jónasar
Rafnar, sem eins hiirs reglusamasta, prúðasta og göfugasta
manns er jeg hef unnið með, að öllurn öðrunr ólöstuðum.
En drottinn minn, langir voru vetrardagarnir stundum
á Kristneshæli, þrátt fyrir gott bókasafn, senr maður
lrafði aðgang að í frístundum.
Nú breyttist viðhorfið. Jeg lenti í störfum fyrir
unglinga- og barnavernd í Reykjavík um 2ja ára skeið, og
segi ekki þá sögu nánar. — 1. septenrber 1944 var jeg ráðin