Hlín - 01.01.1954, Blaðsíða 13
Hlin
11
hrossið, sem jeg hafði tekið á Svalbarðsströndinni, og
losað samviskuna við að nota það nreira (því það var
nefnilega folaldshryssa, óköstuð). En nú var öllum áhyggj-
um af mjer ljett.
Kvöddumst við vinkonurnar með mestu kærleikum,
mjög ánægðar með ferðina, og hjeldum heimleiðis, þó
báðar legðum við lykkju á leið okkar.
Um nóttina gisti jeg að Jai'lsstöðum í Bárðardal, því
þaðan er skemst upp að heiðarbæjunum. — Bar var gott
að gista, og þar hitti maður konu, sem hafði ánægju af að
frjetta af ferðalaginu og öllum málefnum, sem voru efst
á baugi með konunum þá.
Morgyninn eftir lagði jeg á heiðina fótgangandi, og
kunningjastúlka mín með mjer, í glampandi sólskini og
sunnangolu. — Nú var jörðin búin að hafa litaskifti,
mikið var heiðin fögur í sínu nýja gervi, snjórinn horfinn,
vatnavextir að mestu búnir, og grænunr lit sló á mýrar og
móa. Fjöllin földuðu þó hvítu enn, en ekki skerndi það
yfirbragðið. — Að Stafnsholti komst jeg heilu og höldnu,
og fjekk að skoða ganrla bæinn, og hló mjer lrugur í
brjósti, er jeg skoðaði gömlu veggina, handaverk afa
míns, sem óneitanlega voru með snildarbragði, og senr jeg
eflaust hefði aldrei augum litið, ef svo einkennilega hefði
ekki viljað til, að nrjer datt í hug að taka á mig þennan
krók.* — Hlýlegar og góðar voru viðtökur heiðarbúanna,
augsýnlega var vorið búið að vinna sitt kraftaverk í sálum
þeirra, eftir þungan snjóavetur.
Daginn aftir konr jeg lreinr, hress í anda og tilbúin að
byrja á vorstörfunum, auðug af góðum minningum frá
ferðinni, og nreð óbilandi trú á samtakamátt norðlenskra
kvenna. — Hann hefur líka enst og eflst þessi fjörutíu ár,
senr síðan eru liðin.
Sigríður Jóhannesdóttir, Ási í Kelduhverfi.
Að Stafnsholti fæddust þríburarnir, móðir mín og 2 bræður.