Hlín - 01.01.1954, Blaðsíða 139

Hlin
137
stopp, klifruðum í stiga upp á þakið með stoppið (veggirnir
voru ekki hærri en það, að við þorðum að fara upp á þá). — Svo
fengu „smiðirnir“, sem voru frá 70—80 ára gamlir (yfirsmiður-
inn var þó nokkru yngri) tilskipun um að koma rörstúf fyrir í
steypuna í veggnum. Það var loftræstingin: „Túðin“. — Vírnet
var svo sett fyrir opið að utan, svo flugur kæmust ekki inn (eða
snjór að vetrinum). En að innan er loka, sem hægt er að snúa
á ýmsa vegu, eftir því sem við á: Stækka eða minka, eða loka
alveg. — Þetta er sjerstaklega hentugt þar sem gluggar allir
eru með tvöföldu gleri, og því ekki hægt að opna þá — og smá-
rúður sem eru til að opna, vilja oft verða illar viðureignar vegna
frosts. — En „Lúgan" bregst aldrei! — Halldóra Bjarnadóttir.
Hvemig verðlaunaskjalið fjekst: Jón bóndi var góður karl,
duglegur, mesti búmaður, dálítið þjösnalegur, en strax úr hon-
um aftur. — Konan fíngerð, heilsulítil, lá oft við og við. — Jón
var þjösnalegur og rak eftir, en þegar Guðrún hans lá í rúminu,
snjerist hann kringum hana og vissi. ekki, hvernig hann gæti
leikið við hana.
Guðrún átti sjer áhugamál, það var fíngerð handavinna, tó-
vinna. — Nú hafði hún ætlað sjer að prjóna fínt og vandað
langsjal á sýningu. Hver veit nema það fengi viðurkenningu
eins og vinnan hennar ömmu um árið. — En Jón leit hornauga
til langsjalsins. — Þegar Guðrún greip í sjalið, fór Jón að æðrast
um að þetta og þetta yrði að gerast. — Ekki svo að skilja, að
ekki væru nógar stúlkur til að vinna verkið.
Guðrún var áhyggjufull yfir þessu, bar upp kveinstafi sína
við tengdamóður sína, sem var hjá þeim, sagði að Jón mætti
ekki sjá sig vera að prjóna fína sjalið, þá færi hann að þjösnast
og segja sjer að gera það og það, sem á lægi. — Hún vissi fyrir
víst að sjalið kæmist aldrei upp fyrir tilsettan tíma.
„Legstu bara í rúmið,“ sagði sú gamla. — Hún vissi sem var,
að þá var Jón allur á hjólum. — Guðrún svo gerði, lá hálfan
mánuð, kláraði sjalið og fjekk verðlaunaskjal, sem sett var í
ramma. — Jón var ákaflega drjúgur yfir þessurn sóma, sem
Guðrún hans hlaut. — Tengdamamma átti sinn hlut í heiðrin-
um, en það nefndi enginn. — Hún skildi ungu konuna, hún
skildi son sinn, hún var tókona.
Vestfirsk kona skrifar haustið 1953: Jeg lá á sjúkrahúsi í
Reykjavík í 10 vikur, og við vorum 10 saman í stofu. — Ekki
hafði jeg hugsað mjer, að spítalalíf gæti verið jafnljett og mjer
reyndist þessi tími, og rjeði það auðvitað miklu um, að engin af
okkur var sárþjáð til lengdar. — Við þessar konur, víðsvegar að