Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1888, Qupperneq 9

9
sem þeim var kennt eptir sjálfum. pessi mótbára hef-
ur auðvitað meira gildi lijer á landi en víðast annar-
staðar, par sem nær því öll börn læra að lesa í heima-
húsum. En þar með er þó ekki annað sagt en þaðr
að hreytingin taki lengri tíma hjer en annarstaðar, svo
framarlega sem einliverstaðar á landinu væri byrjað að
kenna eptir hinum nj?rri og betri kennsluaðferðum.
Sumir barnaskólar hjer á landi kenna lestur að öllu
leyti, og allir að einhverju leyti; væri því hinni betri
aðferð fylgt í þeim, mundi liún smátt og smátt breið-
ast út.
Til sönnunar því, liversu miklu auðveldari Stephanis
aðferð er, lieldur en hin eldri, eða stöfunar-aðferðin,
má geta þess, að þess eru dæmi hjer á landi, að harn
hafi lært að lesa eptir henni af sjálfu sjer, án þess að
hafa liaft nokkra tilsögn, að eins með því að horfa á
hókina meðan annað barn var að læra lestur, eða æfa
sig 1 að lesa. Barnið, sem var að læra, var þannig
um leið kennari hins; með því að nefna upp liátt það
hljóð, sem livert orð í bókinni hafði, kendi það hinu að
lesa, og það var allæst áður en nokkur vissi af; — en
þekkti ekki nafn á nokkrum staf! pað liafði lært að
lesa án þess að berjast við það mótlæti að stafa.
En þó að stöfunaraðferðin sje liöfð, og þó að þeirr
sem kenna lestur eptir lienni, sjeu henni vanir, og liafi
lært eptir henni sjálíir, þá ber mjög út af því, að börn-
unum sje gert námið svo auðvelt sem verða má, og
mikið vantar á, að börn lesi eins vel og æskilegt væri,.
enda þó að lestur sje sumstaðar í betra lagi en við
mætti húast.
pað er tekið hjer fram, að góður bóklestur sje
undirstaða allrar bókmenntunar, en hvað er góður lest-
ur? pó að margir geti greint góðan lestur frá slæmum,
ætla jeg það ekki um skör fram, að benda á, hvað er