Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1888, Qupperneq 68

68
leysingjum og misendismönnum, að eins til að fá at-
hvarf, jafnvel pá l-etta athvarf veiti eigi nokkurt óliult
liæli 1 stornmm lífsins. Sæll er sá kennari, sem líkt
verður við sterka eik, er vafningsviður harnslundarinnar
öruggur getur vafið sig um. Vafningsviðurinn leitar
eigi styttu við ísstólpa nje vefur sig um hann, og harns-
lundin hallast heldur ekki að ísköldu, ástsnauðu hjarta.
t’ar sem kennarann skortir kærleik, par mun próast
hræsni lijá börnunum og yfirsjónir peirra verða tíðar.
|>að harn, sem jafnan mætir kaldlyndi og kærleiksleysi,
mun optast verða dullynt og dapurt; en peir, sem svo
eru gjörðir, eru til kvalar sjálfum sjer og samhúðar-
mönnum sínum. En hvernig á kennarinn að fá ást á
börnum, ef hann skortir hana, og hvernig á haun að
læra að umgangast pau, ef hann kann pað eigi ?
Með pví að liafa alúðlega umgengni við pau og
taka pátt í sorg peirra og gleði. Hann parf, að svo miklu
leyti sem unnt er, að vera glaður í bragði við pau og
taka peim með opnum örmum. Slíkt mun vekja traust
barnanna á kennaranum, og pau munu gjöra hann að
trúnaðarmanni sínum, en barnagleðin mun aptur á inót
tengja kennarann æ fastara og fastara við pau og gjöra
líf hans samgróið peirra lífi.
Kennarinn þarf að sýna stilling og þolinmœði.
]pað má búast við pví, að öll börn, hversu góð
sem pau kunna að vera, hegði sjer eigi jafnan eins og
pau eiga að gjöra. Á vissum tímum lítur svo út sem
börnin hafi sterkari ástríðu til ódyggða og ópekktar en
ella, stundum til að segja ósatt, stundum til að vera
óhiyðin o. s. frv. En pó parf nppalarinn að sýna still-
ing og polinmæði. J>að getur haft næsta illar afleið-
ingar, að kennarinn beiti hugsunarlaust peirri aðferð,
sem honum er næst skapi. Þá. ríður á að hafa full-